மோக்ஷம் தரும் சப்தபுரிகளில், பூரி ஒன்றாகக் கருதப்படமாட்டாது. அயோத்யா, மதுரா, ஹரித்வார், வாரணாசி, துவாரகா, காஞ்சி, உஜ்ஜயினி என்பவைதான் ஏழு மோக்ஷ ஸ்தலங்கள். ஆனாலும் பூரி மிகப்புராதன ஸ்தலமாகும். அதனால்தான் “புர்” (புராதன) என்பதைக் குறிக்கும் பூரி எனப்பெயர் பெற்றது. இது மகாபாரதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ரிக் வேதத்தில் “பூரி” என்று குறிப்பிடப் பட்டாதாக கூறினாலும் அது சர்ச்சைக்குரியதானது. ஆனால் 7ஆம் நூற்றாண்டு முதல் புராணங்களில் பூரியின் பெயர் இடம் பெற்றுள்ளது.
“சார்தாம்” (chardham) என்பவைகளில் பத்ரிநாத், த்வாரகா, ராமேஸ்வரம் இவையுடன் பூரியும் ஒன்று ஆகும். ஒவ்வொரு ஊரும் ஒரு யுகத்தை குறிப்பதாகும் — பூரி தற்போது நடக்கும் கலியுகத்தை குறிக்கிறது. சார்தாம் எனும் நான்கு ஊர்களிலும் ஆதி சங்கரர், மடங்களை நிறுவினார்.
பூரி சக்திபீடங்களிலும் ஒன்றாகும். ஜகன்னாதர் கோவிலில் விமலாதேவியின் சன்னதியும் உள்ளது. இது இக்கோவிலின் தாந்த்ரீக வரலாறாக நம்பப்படுகிறது. தீவிர வைஷ்ணவ ஸ்தலமாக இருப்பினும் இங்கு விமலாதேவிக்கு துர்கா பூஜையன்று ஆடுபலி கொடுக்கப்படுகிறது.
பூரி ஒரு சைவ க்ஷேத்ரமும் கூட — ஆனால் ஜ்யோதிர் லிங்கமாக கருதப்படவில்லை. இங்கிருந்து 2 கி.மீ. தொலைவிலுள்ள லோகநாதர் கோவில் மிக பிரசித்தி பெற்றதாகும். இங்கு சிவலிங்கம் எப்பொழுதும் தண்ணீருக்கடியிலேயே இருக்கிறது. சிவராத்திரி தினத்தன்று மட்டும் மக்கள் தரிசனத்திற்காக, தண்ணீர் வடிக்கப்படுகிறது.
இங்கேயுள்ள பூரி ஜகன்னாதர் கோவிலின் படம் வில்லியம் ஹென்றி கார்னிஷ் (William Henry Cornish) என்பவரால் 1868-ல் எடுக்கப்பட்டது.

ஆதாரம்: ஜே.ஹெச். தவே-யின் “அமர இந்தியா” என்ற புத்தகம், 1957 (Immortal India, by J.H. Dave, 1957)

இந்த கோவில் வளாகம் 665 அடிக்கு 640 அடி பரப்பளவில் மிக விஸ்தாரமாக உள்ளது. இங்கு இரண்டு மதிற் சுவர்கள் உள்ளன. இதற்குள் கிட்டதட்ட 120 தெய்வ சன்னதிகள் உள்ளன. இக்கோவில் கர்ப்பகிரகம் பொதுவாக நாம் நினைப்பது போல் மூன்று அல்லாமல் நான்கு மூர்த்திகளைக் கொண்டது. உருவமில்லாதவராகக் கருதப்படும் சுதர்ஷன மூர்த்தி உருளை வடிவில் உள்ள நான்காவது மூர்த்தியாகும். இந்தக் கோவிலில் லக்ஷ்மிதேவி, விமலாதேவி, நரசிம்ஹர், பாடலேச்வர், சூர்யநாராயணர், சத்யநாராயணர் மற்றும் புவனேஸ்வரி அம்மன் சன்னதிகளும் உள்ளன.
இங்குள்ள படம், பூரி கோவில் வளாகத்தின் வான்வழிக் காட்சியாகும்.
நன்றி: ஜகன்னாத் தாம், முகநூல் (Jagannath Dham, Facebook)

ஆதாரம்: மனோ மோகன் கங்குலி (Mano Mohan Ganguly) எழுதிய ஒரிஸாவும் அதில் எஞ்சியுள்ளவையும் – புராதன மற்றும் இடைக்காலங்கள் என்ற புத்தகம், 1912 (Orissa and Her Remains. Ancient and Mediaeval. 1912).

மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற ஜகன்னாதர் கோவில், அடுத்தடுத்து பல அரசர்களின் மானியங்களைப் பெற்று இருந்தது. இதனாலேயே கொள்ளையடிக்கவும் சேதப்படுத்தபடவும் சில படையெடுப் பாளர்களின் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. 18 முறை படைகொண்டு இக்கோவிலை தாக்கியதற்கு ஆதாரங்கள் உள்ளன. “மதால பஞ்சி” (Maadala Paanji) எனப்படும் காலபெட்டகம் 11-ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்தே இக்கோவிலில் பராமரிக்கப்படுகிறது. இது இக்கோவிலைப் பற்றிய மிக அருமையான தகவல் பதிவுகளை கொண்டடுள்ளது. இதில் ரக்தவாகு எனும் ராஷ்ட்ரகூட (Raktavahu of Rashtrakuta) அரசனால் முதன்முதலாக பூரி படையெடுக்கப்பட்டது பற்றி குறிப்பிடப் பட்டுள்ளது. சூறையாடபட்ட கோவில் விக்ரகங்கள், கோபாலி என்ற ஊருக்கு எடுத்து செல்லப்பட்டு 146 வருடங்களுக்குப்பின் திருப்பித் தரப்பட்டதாம். வங்காள சுல்தான்களால் 14 ஆவது நூற்றாண்டு முதலே பூரி நகரம் மீது படையெடுக்கப்பட்டது. ஃபெரோஸ் ஷா துக்ளக் (Feroz Shah Thuglak) என்பவரால் 1360-ல் தாக்கப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது. கலபஹாத் (Kalapahad) எனும் ஆஃப்கானியால் இக்கோவில் மிகவும் மோசமாக தாக்கப்பட்டது. இவன் வங்காள சுல்தான் கரணியின் தளபதியாவான். இவன் பூரியை சிதைத்து, கோவிலையும் கொள்ளை அடித்து தீ வைத்து நாசமாக்கி பாதி எரிந்த விக்ரஹங்களை கடலில் எறிந்து விட்டான். மேலும் முஸ்லிம் சுபேதார்களுக்கு ஹிந்து ஜாகிர்தார்களாக இருந்தவர்களும் (கேஸோதாஸ்மாரு, தோடர்மல்லின் பிள்ளை கல்யாண்மல் ஆகியோர்) (Kesodasmaru and Kalyanmal, son of Todarmal) கோவிலின் சொத்துக்களுக்காகவும் மற்ற சுபேதார்களின் கவனத்தை ஈர்க்கவும் பூரி கோவிலை கொள்ளை அடித்தார்கள்.
எல்லா படைஎடுப்பின் போதும் பூரி மக்கள், தெய்வ விக்ரகங்களை காப்பாற்ற சில்கா போன்ற பல இடங்களில் மறைத்து வைத்தனர். மேலும் விக்ரகங்களின் தெய்வத்தன்மை எப்போதும் குறையாமல் புது விக்ரகங்களுக்குள் புகுக்கப்படும் எனவும் நம்பினர். சிற்பங்கள் சேதப்படுத்தப் பட்டாலும் அயோத்யா, மதுரா, காசியை போல் அல்லாது, பூரி கோவிலின் வளாகமும், கோவில் கட்டமைப்பும் மிக பத்திரமாக பாதுகாக்கப்பட்டது. இப்பகுதியை மராட்டியர்கள் வெற்றி கொண்டபின் படையெடுப்பு முழுமையாக நின்று விட்டது.
ராஜா மான்சிங் பூரியில் ஆஃப்கானியர்களை தோற்கடித்தபின் இருந்த தோற்றம். (இந்தப்படம் AI-ன் உதவியுடன் ஒரு பொறியாளர் உருவாக்கிய படம்).

ஆதாரம்: அபிமன்யு தாஸ் (Abhimanyu Dash) எழுதிய ஒரிஸ்ஸா ரெவ்யூ (Orissa Review).

பூரி ஜகன்னாதர் கோவில் கிழக்கு வாசலில் ஒற்றைக் கல்லால் உருவாக்கப்பட்ட மிக நேர்த்தியான 25 அடி உயர பச்சைக்கல் தூண் ஒன்று உள்ளது. இத்தூண் ஒரு மிக நுட்பமான வேலைப்பாடு மிக்க பீடத்தின் மேல் உள்ளது. இத்தூணிற்கு மேல் (சூர்ய பகவானின் தேரோட்டியான) அருணனின் சிற்பத்தைக் காணலாம். இத்தூண் மராத்திய குரு பாபா ப்ரஹ்மச்சாரியால் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் கோனாரக் கோவிலிலிருந்து பூரிக்குக் கொண்டு வரப்பட்டது. மராட்டிய ஆட்சியில் பூரிக்கு ஏராளமான நன்மைகள் ஏற்பட்டன — வங்காள சுல்தான்களால் விதிக்கப்பட்ட யாத்ரிகர் வரி குறைக்கப்பட்டது. கோவிலுக்கு வருமானத்தை அதிகரிக்க வருடாந்திர வாடகை ரு. 27000/- வருமாறு சதைஸ் ஹஸாரி மஹல் (Satais Hazari Mahal) எனும் ஒரு சொத்து நிறுவப்பட்டது.
படத்தில் காண்பது 1877-ல் லூயி ரூஸ்லே (Louis Rousselet) அவர்களால் வரையப்பட்ட அருணன் ஸ்தம்பம்.

ஆதாரம்: சிந்தாமணி ஆசார்யா (Chintamoni Acharyya) எழுதிய “பூரி”, 1949.

கோவிலின் உட்பிரகார வாயிலுக்கு முன், வடக்குப்பகுதியில் ஆனந்த பஸார் எனும் பிரசாத சேவை முகப்புகள் (counters) உள்ளன. இங்கு ஜகன்னாதருக்கு நிவேதனம் செய்யப்பட்ட மஹாப்ரஸாதமான சாதம், பருப்பு, காய்கறி, இனிப்பு வகைகள் விற்கப்படுகிறது. ஜகன்னாதர் தரிசனம் பார்த்தபின் பக்தர்கள் ஆனந்த பஸார் வழியாக திரும்பி வரும்போது ப்ரஸாதம் வாங்குவார்கள்.
இங்கு லஷ்மி தேவியே, கோவில் மடப்பள்ளியில் மஹாப்பிரசாதம் தயார் செய்வதை மேற்பார்வை செய்வதாக நம்பப்படுகிறது. மேலும் ஜகன்னாதருக்கு அர்ப்பணித்தபின் விமலாதேவிக்கும் நிவேதனம் செய்த பிறகே இது மஹாப்ரஸாதமாகிறது.
நன்றி: முகநூலில் (Facebook) பூரி கோவிலின் படம் — பூரி ஐகன்னாத் தாம்.

ஆதாரம்: சிந்தாமணி ஆசார்யா (Chintamoni Acharyya) எழுதிய “பூரி”, 1949.

விஸ்தாரமான ஸ்நான வழிபாட்டால் உடல் நலம் குன்றிய தெய்வங்கள் நலம் பெற்று தேறிவரும் சமயம் இது. ரத யாத்திரைக்கு 15-16 நாட்கள் முன் ஸ்நான யாத்திரையின்போது ஒவ்வொரு மூர்த்தியையும் கோவில் கிணற்றிலிருந்து தருவிக்கப்பட்ட 108 குட குளிர்ந்த நன்னீரால் ஸ்நானம் செய்விக்கிறார்கள். இதனால் சுகவீனம் ஏற்பட்ட தெய்வங்களின் விக்ரகங்கள் தனிமைப் படுத்தப்படுகிறது. விக்ரகங்களுக்கு மருத்துவ எண்ணை தடவி உடல் நன்றாக பொலிவு பெறுவதற்கு வழிமுறைகள் செய்யப்படுகின்றன. புது வண்ணங்களும் சாயமும் பூசி ஊர்வலத்திற்கு தயார் படுத்தப்படுகிறது. இந்த 15 நாட்களுக்கு பக்தர்களுக்கு தரிசனம் நிறுத்தப்படுகிறது. ஆனால் கோவிலில் படசித்திரம் தரிசனத்திற்கு வைக்கப்படுகிறது. ரதயாத்திரைக்கு முதல் நாள் நேத்ரோத்ஸவ் எனும் சம்பிரதாயப்படி மூர்த்திகள் கண்கள் திறக்கப் படுகின்றன. பிறகு பக்தர்கள் தரிசனத்திற்கு கொண்டுவரப்படுகிறது.
இந்த வருடம் ஜுன் மாதம் 11-ம் தேதி ஸ்நான யாத்திரை செய்யப்பட்டு, இதுவரை தெய்வ விக்ரகங்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்டிருந்தன.
படங்கள்: சுதர்ஷன் பட்நாயக்கால் மண்ணில் உருவாக்கப்பட்ட ஸ்நான யாத்ரா சிற்பங்கள்.

ஆதாரம்: கே.சி. மிஸ்ரா எழுதிய தி கல்ட் ஆஃப் ஜகன்னாதா, 1971. (The Cult of Jagannatha, a book by K.C. Mishra, 1971)

நவகளேபரா எனும் இந்த சடங்கில் புதுச்சிற்பங்கள் உருவாக்கப்படுகின்றன. ஐகன்னாதர், பலபத்ரர், சுபத்ரை, மற்றும் சுதர்ஷனரின் விக்ரகங்களும் வேப்பமரத்தால் செய்யப்பட்டவை ஆதலால் சில வருடங்களுக்கு ஒருமுறை சிற்பங்கள் புதுப்பிக்கப்படுகின்றன. ஆடி மாதத்தில் இரண்டு பவுர்ணமி வரும் வருடத்தில் இதைச் செய்வது சம்ப்ரதாயம். மாறி மாறி வருவதால், 8-லிருந்து 19 வருடங்களுக்கு ஒரு முறைதான் ஆடியில் இரண்டு பௌர்ணமியை காணலாம். சென்றமுறை 2015 -ல் நவகளேபரா செய்யப்பட்டது.
சிற்பங்கள் செய்வதற்கு ஏதுவான நல்ல ஆரோக்யமான வேப்பமரம் மிக சிரத்தையோடு பல நியமங்களை கடைபிடித்து அடையாளம் காணப்படுகிறது. பின் மக்கள் கண்களில் படாத மறைவான ஒரு இடத்தில் பக்தி சிரத்தையுடன் சிற்பங்கள் நேர்த்தியாக செதுக்கப்படுகின்றன. பிறகு அவற்றுக்கு பூசாரிகளால் (பழைய சிற்பங்களிலிருந்து) ப்ரஹ்மமாகிய தெய்வத்தன்மை மாற்றப்படுகிறது. மாற்றும்போது ப்ரஹ்மாவைப் பார்க்கக் கூடாது என்பதால் இந்தச் சடங்குகளின்போது பூசாரிகளின் கண்கள் கட்டப்பட்டுவிடும். புது விக்ரகங்கள் நன்றாக வர்ணங்கள் பூசப்பட்டு பொலிவுடன் ரதயாத்திரைக்கு கொண்டு வரப்படுகின்றன. பிறகு புனிதத்துவம் மாறாத பழைய சிற்பங்கள் தகுந்த மரியாதைகளுடன் உரிய இடத்தில் புதைக்கப்படுகின்றன.
இங்கே உள்ள படம், சுதர்ஷன் பட்நாயக் உருவாக்கிய நவகளேபரா மண்சிற்பம்.

ஆதாரம்: கே.சி. மிஸ்ரா எழுதிய தி கல்ட் ஆஃப் ஜகன்னாதா, 1971. (The Cult of Jagannatha, a book by K.C. Mishra, 1971)

ஒவ்வொரு வருடமும் புது ரதங்கள் செய்யப்படுகின்றன. மிக உத்தமமான அக்ஷயத்ருதிய தினத்தில் இப்பணி துவங்குகிறது. ஒவ்வொரு ரதத்திற்கும் ஒரு பெயர் உண்டு. ஜகன்னாதர் ரதம் நந்திகோஷா (Nandighosa), பலபத்ரரின் ரதம் தாலத்வஜா (Taladhwaja), சுபத்ரையின் ரதம் தர்பதாலனா (Darpadalana) என்பவையாகும். ரதயாத்திரை முடிந்த உடன் ரதத்தின் சக்கரங்கள் ஏலத்திற்கு விடப்படும். அவை நட்சத்திர விடுதிகளில் காட்சிக்கு வைக்க வாங்கப்படுகின்றன. மீதி இருக்கும் மரம் உடைக்கப்பட்டு கோவில் மடப்பள்ளியில் ப்ரஸாதம் செய்யும் அடுப்புகளில் எரிபொருளாக உபயோகப்படுத்தப்படுகிறது .
படம்: சுதர்ஷன் பட்நாயக்கின், அக்ஷயத்தருதியை அன்று துவங்கும் ரத வேலையின் மண்சிற்பங்கள்.

ஆதாரம்: சூர்யசாரதி ராயின் “சங்க பேச்சு” சொற்பொழிவிலிருந்து (Sangam Talks Lecture by Suryasarathi Roy)

ரதயாத்திரை ஆரம்பித்து 9-ம் நாள் ஸ்வாமி கோவிலுக்கு திரும்பி வருகிறார்கள். யாத்திரையின் முன்னோக்கி பயணத்துக்குப் குண்டிச்ச யாத்ரா எனவும் திரும்ப கோவிலை நோக்கி வரும்பொழுது பஹுத யாத்ரா எனவும் அழைக்கப்படுகின்றது. திரும்பி வந்த பின் ஸ்வாமி சிற்பங்கள் உடனடியாக கோவிலுக்குள் எடுத்துச் செல்லப் படுவதில்லை. பலபத்ரா, சுபத்ரை இவர்களின் ரதங்கள் சிங்கத்வாரா அருகில் நிறுத்தப்படுகின்றன. ஸ்ரீஜகன்னாதர் ஸ்ரீநகரா என்னும் இடத்தில் நின்று லக்ஷ்மிதேவியை சந்திக்கிறார். மறுநாள் இருவருக்கும் மிக உயர்ந்த தங்க ஆபரணங்களால் அலங்காரம் செய்யப்படுகிறது. இதனை சுன பேஷா (Suna Besha) என்று சொல்வார்கள். மறுநாள் எல்லா தெய்வங்களுக்கும் பெரிய மண் குடங்களில் புத்துணர்ச்சியளிக்கும் இனிப்பான அதரபானம் வழங்கும் சடங்கு நடத்தப்படுகிறது. எல்லா தெய்வங்களும் ரத யாத்திரை துவங்கி 12-ம் நாள் கோவிலுக்குள் மிக விலைமதிப்புள்ள ரத்னவேதி எனும் மேடைக்கு அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள்.
படம்: ஒரிசா டூரிஸம் வழங்கிய ரதயாத்திரை

ஆதாரம்: https://www.shreejagannatha.in/Ratha-Yatra

குண்டீச்சா (குண்டிச்சா) என்பவர் இந்த்ரத்யுமனரின் பட்டத்து ராணி ஆவார். வசுதேவர் கட்டளையின் பேரில் ஜகன்னாதர் கோவிலை இந்த்ரத்யுமனர் கட்டினார். ராணி குண்டீச்சாவிற்கு இந்த சிற்பங்கள் உருவாக்கியத்தில் முக்கிய பங்கு இருக்கிறது. வசுதேவரின் கட்டளைக்கிணங்க சிலைகளை நல்லபடியாக உருவமைக்க இந்த்ரத்யும்னர் கடற்கரையில் தாரு எனும் ஒரு நல்ல மரக்கட்டையை கண்டெடுத்தார். ஆனால் அதில் தெய்வங்களின் உருவத்தை வடிவமைக்க சரியான மரச்சிற்பி கிடைக்கவில்லை. விஸ்வகர்மா தானே சிலைகள் செய்து தர, தன்னை யாரும் 21 நாட்கள் தொந்தரவு செய்யக்கூடாது என்ற நிபந்தனையுடன் ஒப்புக்கொண்டார். நிபந்தனைகளை ஒத்துக்கொண்டதால் விஸ்வகர்மா ஒரு அறையில் கதவுகளை மூடிக்கொண்டு வேலையை செய்தார். ஆனால் 15 ஆம்நாள் எந்த சத்தமும் கேட்காததால் குழப்பமடைந்த குண்டீச்சா கதவை திறக்க இந்த்ரத்யுமனனை வற்புறுத்தினார். என்னதான் நடக்கிறது என அறியும் ஆவலில் இந்த்ரத்யும்னர் கதவுகளை உடைத்து திறக்க விஸ்வகர்மா உடனே மறைந்து போனார். அங்கு பாதி வடிவமைக்கப்பட்ட சிலைகளை இந்த்ரத்யும்னர் கண்டார். சிலைகளுக்கு கால்கள் காதுகள் இல்லை; கைகள் எல்லாம் துண்டுபட்டவைபோல இருந்தன. இதனால் மிகவும் மனம் வருந்திய இந்த்ரத்யுமனன் முன் வசுதேவர் தோன்றி தான் இப்படிப்பட்ட உருவத்திலேயே வழிபடப்பட விரும்புவதாக தெரிவித்தார்.
இந்த்ரத்யும்னர் குண்டீச்சாவுக்கு ஒரு கோவிலை ஜகன்னாதர் கோவிலிலிருந்து 3 கிமீ தொலைவில் கட்டி தெய்வச் சிலைகள் ஒருவாரம் இக்கோவிலில் இருக்குமாறு அமைத்தார். இதனால் ராணி குண்டீச்சா ஜகன்னாதரை மனதார காண முடிந்தது. குண்டீச்சா கோவில் வருடத்தில் 7 நாட்கள் தவிர மற்ற எல்லா நாட்களும் காலியாக இருக்கும் — மற்ற எல்லா நாட்களிலும் சிலைகள் ஜகன்னாதர் கோவிலில் இருக்கும்.
படம்: சுதர்ஷன் பட்நாயக்கின், குண்டீச்சா கோவில் அருகில் ரதங்கள் உள்ள மணல் சிற்பங்கள்

ஆதாரம்: சிந்தாமணி ஆசார்யா (Chintamoni Acharyya) எழுதிய “பூரி”, 1949.

முற்காலத்தில் குண்டீச்சா கோவிலுக்கும் பூரி கோவிலுக்கும் நடுவில் ஒரு ஆறு இருந்ததால் இரண்டு பக்கத்திற்கும் தனித்தனி ரதங்கள் இருந்தன. சிற்பங்கள் ஆற்றைக் கடக்க படகுகள் உபயோகப்படுத்தப் பட்டன. முன்பு ரதயாத்திரை ஒருநாளில் பூர்த்தி ஆகாமல் 2-3 நாட்களில் நிறைவு பெறும். இப்பொழுது சில மணிநேரங்களில் முடிவடைகிறது
படம்: சுதர்ஷன் பட்நாயகின் மண்சிற்பங்கள்

ஆதாரம்: சூர்யசாரதி ராயின் “சங்க பேச்சு” சொற்பொழிவிலிருந்து (Sangam Talks Lecture by Suryasarathi Roy)

ஐகன்னாதர் கோவிலை கட்டியவர் வம்சத்தில் வந்த பூரியின் ராஜா தன் அரண்மனையிலிருந்து ஒரு பல்லக்கில் வந்து ஒரு தங்கத்துடைப்பத்தினால் ரகங்களின் தளங்களை பெருக்கி சுத்தம் செய்வார். பிறகு மூர்த்திகளுக்கு ஆர்த்தி எடுப்பார்.
இந்த சடங்கு பூரியை ஆண்ட அரசர் புருஷோத்தமனுடன் தொடர்புடையது. தெற்கிந்தியா விலிருந்து வந்த காஞ்சி மன்னர், புருஷோத்தமன் கீழ்த்தரமான சுத்தம் செய்யும் வேலை செய்வதைக் கண்டு அவருக்கு மரியாதை செலுத்தாமல் திரும்ப சென்று விட்டார். இதனால் கோபமுற்ற அரசர் புருஷோதமன் காஞ்சிக்குள் புகுந்து அம்மன்னரை வென்றார். பலபத்ரர் மற்றும் ஜகன்னாதரின் அருளாசியால் காஞ்சி மன்னரை வென்ற புருஷோத்தமன், அவரது மகள் பத்மாவதியை சிறைபிடித்து வந்தார். காஞ்சி மன்னரைப் பழிவாங்கும் நோக்கில், தனது மந்திரியிடம், சுத்தம் செய்யும் ஓரு வேலைக்காரனுக்கு பத்மாவதியை திருமணம் செய்துவைக்க ஆணையிட்டார். ஆனால் அந்த புத்திசாலி மந்திரி, புருஷோதமானுக்கு பத்மாவதி மீதுள்ள காதலை அறிந்து கொண்டார். அவர் ரத யாத்திரையின்போது புருஷோத்தமன் ரதங்களை சுத்தம் செய்யும் வரை (Chera Panhara) காத்திருந்தார். அவ்வாறு செய்யும்போது, ரதங்களை சுத்தம் செய்யும் புருஷோத்தமன் என்னும் வேலைக்காரே, பத்மாவதிக்கு சிறந்த மணாளனாவார் என்று பிரகடனப் படுத்திவிட்டார்.
இங்கு படசித்திரத்தில் உள்ளது, புருஷோத்த்மன் காஞ்சி நகருக்குள் படையுடன் நுழையும் காட்சி.

ஆதாரம்: கே.சி. மிஸ்ரா எழுதிய தி கல்ட் ஆஃப் ஜகன்னாதா, 1971. (The Cult of Jagannatha, a book by K.C. Mishra, 1971)