முதல் “சர்வஜனிக் கணேஷோத்சவ்” எனப்படும் பொதுவிட விநாயக வழிபாடு 1892ல் தொடங்கியது — க்ருஷ்ணாஜிபந்த் (Krishnajipant) எனும் பூனா நகரவாசி ஒருமுறை மராத்தா அரசுக்குட்பட்ட குவாலியரில் ஒரு பொதுவிடத்தில் தான் கண்ட பாரம்பரிய விநாயகர் வழிபாட்டை பற்றி தன் நண்பர்களுக்கு விவரித்தார். இதில் மிகவும் ஆர்வமுற்ற அவருடைய நண்பர் பாவ்ஸாஹெப் லக்ஷ்மண் ஜவாலே ரங்காரி (Bhausaheb Laxman Javale Rangari) முதல் முதலில் வழிபாட்டிற்காக ஷாலுகார் போலில் (Shalukar Bol) தனது வீட்டின் முகப்பில் (wada) மரம் மற்றும் தவிடுகளால் செய்யப்பட்ட, படைவீரரைப் போல தோற்றமளிக்கும் ஒரு விநாயகர் சிலையை நிறுவினார். இந்த சிலை விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு ஒரு பெரிய உந்துதலாக இருந்தது.

1893ல், திலகர் தான் வெளியிடும் கேசரி என்ற செய்தித்தாளில் இதைப் பாராட்டி எழுதினார். பின்னர்1894ல், திலகரே தன் செய்திதாள் அலுவலகத்தில் விநாயகர் வழிபாட்டை நிறுவி தேச ஒற்றுமைக்கு அச்சாரம் பதித்தார். இந்த விநாயகர் வழிபாட்டை நம் தேசம் முழுவதுக்குமான வழிபாடாக பரவலாக்கியதற்கு பாவ்ஸாஹெப் ரங்காரிக்கும், திலகருக்கும் நாம் நன்றி சொல்ல வேண்டும். தமிழ நாட்டிலும் வீட்டில் செய்யும் பூஜையாக மட்டும் இருந்த விநாயகர் சதுர்த்தி, இன்று மகாராஷ்ட்ராவில் கொண்டாடப்படும் அதே அளவிற்கு பொதுஜன வழிபாடாக வளர்ந்துவிட்டது மகிழ்ச்சிக்குரிய விஷயம்.

பாவ்ஸாஹெப் ரங்காரி வீட்டின் இந்த நிழற்படம் ஸ்ரீமந்த் பாவ்ஸாஹெப் ரங்காரி கணபதி அறக்கட்டளையினுடயது.

ஆதாரம்: https://thebetterindia.com/261898/indias-oldest-ganeshotsav-was-set-up-by-a-freedom-fighter-in-1892

மராட்டியத்தில் பூனாவின் பிம்ப்ரி-சிஞ்ச்வாத் (Pimpri-Chinchwad) என்ற தொழில் பகுதியின் உள்ள விநாயகர் கோவில் அப்பகுதியைச் சுற்றிலும் உள்ள எட்டு (Ashtavinayak) கோயில்களிலேயே மிகவும் பிரசித்தி பெற்றது. அங்கு விநாயகக் கடவுளின் பெயர் மோரேஷ்வர்.

இந்தப் பெயரைத் தழுவிய “மோர்ய கோஸாவி” (Morya Gosavi) எனும் ஒரு அருட்தொண்டர் (Saint) 13ம் நூற்றாண்டில் பூனாவிற்கு 50 கி.மீ.தொலைவில் உள்ள மோர்கோவன் (Morgaon) கிராமத்தில் பிறந்தவர். விநாயகக் கடவுளின் அருள்வாக்கினால் அவர் சிஞ்ச்வாத் பகுதியில் தங்கி வசித்தார். வயதான காலத்தில் சொந்த கிராமமான மோர்கோவனிற்கு சென்று வழிபட முடியாததால் விநாயகப் பெருமானே நேரில் தோன்றி சிஞ்ச்வாத் பகுதியிலேயே ஒரு கோயில் கட்ட அவரை பணித்ததாக நம்பப்படுகிறது. நெடுங்காலமாக அந்த கோவிலுக்கு வரும் பக்தர்கள், அதைக் கட்டிய அருட்தொண்டரின்மீது மரியாதை காரணமாக “கணபதி பப்பா மோரியா” என்று முழங்குவது வழக்கம். அதுவே பின்னாளில் எல்லொரும் பின்பற்றும் கலாசாரமாக மாறியது.

மோர்கோவன் கோவிலின் இந்த நிழற்படம், விக்கிபீடியாவிலிருந்து பெறப்பட்டது.

ஆதாரம்: https://www.peepultree.world/livehistoryindia/story/people/morya-gosavi

துர்க்கை அம்மன் தன் புகுந்த வீடான கைலாயத்த்திலிருந்து பிறந்த வீடான பூமிக்கு துர்க்கா பூஜையின் போது வருவதாக வங்காளிகளுக்கும் மற்ற சிலருக்கும் ஒரு நம்பிக்கை உண்டு. அவ்வாறு வரும்போது, தன் குழந்தைகளைகளான கணேசன் – கார்த்திகேயன், மற்றும் லக்ஷ்மி – சரஸ்வதியை வரிசையாக கூட்டிக் கொண்டு வருவாள். மக்கள், துர்க்கையை, அசுரனைக் கொல்லும் ஆக்ரோஷமான வடிவில் வழிபட்டாலும், அவள் எப்போதும் தன் குழந்தைகள் புடைசூழ பக்தர்களுக்கு அன்புமிக்க தாயாகவே இருப்பாள். துர்க்கா (நவராத்திரி) பூஜையின்போது, அவள் குழந்தைகளும் அவரவர் தங்கள் வாகனங்களின் மீது இருப்பது போன்றே சித்தரிக்கப் படுவார்கள். தசாராவின் ஆறாம் நாள் (சஷ்டி) தொடங்கி, பத்தாம் நாள் (விஜயதஸமி) வரையிலான ஐந்து நாள் பூஜையின்போது ஸம்பிரதாயப்படி நிறைய சடங்குகள் பின்பற்றப்படும். இந்தப் பழக்க வழக்கங்கள் அனைத்தும் உறவுகளுக்குள் ஒருமைப்பாட்டையும் அன்பையும் பேணும் விதமாக அறியப்படுகிறது.

வங்காள மொழியில் ஒரு பிரபலமான பாட்டு உண்டு —
கணேச மூர்த்திக்கு பசி அதிகம் (গণেশ ঠাকুর হ্যাংলা — Ganesh Thakur Hangla);
ஒருமுறை அன்னையுடன் வந்தால் (একবার আসে মায়ের সাথে — Ekbar ashe mayer sathe);
பின் இன்னும் ஒருமுறை தனியாகவே வருவான். (একবার আসে একলা। — Ekbar ashe ekla).

இந்த மணற்கல் சிற்பத்தின் நிழ்ற்படம் சகுந்தலா ஜகன்நாதன் என்பவர் பகிர்ந்தது.

ஆதாரம்: https://www.outlooktraveller.com/experiences/heritage/popular-rituals-of-durga-puja

விநாயக சதுர்த்தி சிலைகளிலேய “லால்பாக்ச்சா ராஜா” தான் மிகச் சிறப்பானவராக கொண்டாடப் படுபவர். விசர்ஜன நாள் (Visarjan Day) எனும் நீரில் கரைக்கும் நாளில் இந்த சிலையைத்தான் கடைசியில் கடலில் கரைப்பார்கள். பொதுவாக விடியற்காலையில்தான் சிலைகளை கடலில் கரைப்பதால், அதைக்காண பக்தர்கள் இரவு முழுவதும் காத்திருப்பார்கள்.

லால்பாக்ச்சா ராஜாவுக்கு “நவஸாச்சா கணபதி” அதாவது, விருப்பம் நிறைவேற்றும் கணபதி என்றும் பெயரும் உண்டு. விருப்பம் நிறைவேற வேண்டி, மேடையில் ஏறி நவஸாச்சா கணபதியின் காலைத் தொட்டு வணங்க ” நவஸாச்சா வரிசை” எனும் மிக நீண்ட சிறப்பு வரிசை உண்டு. சில சமயங்களில், இதில் 20 மணிநேரத்துக்கு மேல்கூட பக்தர் கூட்டம் காத்திருக்க வேண்டியிருக்கும். சாதாரண வரிசையில் நவஸாச்சா கணபதி அருகில் கூட செல்லாமல், காலையும் தொடாமல் தூரத்திலிருந்துதான் தரிசிக்க முடியும்.

இதற்கு போடப்படும் பந்தல்,1930ல் ஏற்பட்ட துன்பத்தைப் போக்கியதற்கு கைமாறு செய்யும் விதமாக மீனவர்களாலும், நெசவு ஆலை தொழிலாளர்களாலும் அமைக்கப்பட்டு வருகிறது. விநாயகர் அருளால் துன்பத்திலிருந்து மீண்டு வாழ்வாதாரதிற்காக தனியாக நிலம் கிடைத்ததாக இவர்கள் நம்பினார்கள். அதனால் ஏற்பட்ட மரியாதை நிமித்தமாக ஒவ்வொரு வருடமும் விநாயகர் பண்டிகைக்காக இவர்கள் நிலம் ஒதுக்கித் தருவதை வாடிக்கையாக செய்கிறார்கள்.

இது ஒரு பரவலான நம்பிக்கையே தவிர இதற்கு ஆதாரபூர்வமான தகவல் எதுவும் இல்லை.

ஒரு அடையாளச் சின்னமாகக் கருத்தப்படும் இந்த “லால்பாக்ச்சா ராஜா” வின் நிழற்படம், விருதுகளால் புகழ்பெற்ற சலோனீ ஜெயின் எடுத்தது.

அருட்தொண்டர்கள் (‘sant parampara’ — tradition of saints) பரம்பரையில் தோன்றியவர்களுள் ஸமர்த் ராமதாஸ் (Samarth Ramdas) (1608-81) மிக முக்கியமானவர். இவர் சிவாஜி மாகாராஜாவுக்கு ஒரு உத்வேகத்தை அளித்தவர் என்று சொல்லப் படுகிறது. இவர் எழுதிய மிகப் பிரபல பஜனைப் பாடலின் முதல் இரண்டு வரிகள் —

சுக்-கர்த்தா துக்-ஹர்த்தா வார்த்தா விக்னாச்சி |
நூர்வி பூர்வி ப்ரேம் க்ருபா ஜெயாச்சி ||
( Sukhkarta Dukhharta Varta Vighnachi || Nurvi Purvi Prem Krupa Jayachi || )

இதன் பொருள் —
வாழ்வில் “விக்னம்” என்னும் தடைகளையும் இடர்களையும் நீக்கி சுகமும் சந்தோஷமும் தரும் கடவுளே. கருணையெனும் அன்பைப் பொழிபவனே !!
என்று தொடங்கி,

“சங்கதி பாவாவே நிர்வாணி ரக்ஷாவே சுர்வர்வவந்தனா”
( Sankati Pavave Nirvani Rakshave Survarvandana || )

பொருள் —
இடர் காலங்களில் எங்களை காத்தருள துதிக்கின்றோமே
என்ற மன்றாட்டத்துடன் முடிகின்றது. இந்த பஜனைப் பாடலுக்கு நடுவில் அவ்வப்போது மிக பரிச்சயமான, “ஜயதேவ் ஜயதேவ் ஜெய மங்கள மூர்த்தி ||” என்ற வரிகள் வருகிறது.

இதன் பொருள் —
கடவுளை போற்றுவோம், கடவுளைப் போற்றுவோம், உன் மங்களகரமான உருவத்தை போற்றுவோம்.

இது நம் “விநாயகனே வினை தீர்ப்பவனே, வேழ முகத்தோனே, ஞால முதல்வனே” என்ற தமிழ்பாடலைப் போல எங்கேயும் எப்போதும், எல்லோராலும் பாடப்படுகிறது.

17ம் நூற்றாண்டின் ஸமர்த் ராமதாசருடைய இந்த நிழற்படம், விக்கிமீடியாவிலிருந்து (Wikimedia) பெறப்பட்டது.

ஆதாரம்: https://kedar.nitty-witty.com/blog/ganapati-aarti-sukhkarta-dukhharta-with-english-translation-free-download-mp3.

சண்டோக்ய உபநிஷதம் சொல்கிறது — “தத்-த்வம்-அஸி” என்று. அதாவது, “த்வம்” எனப்படும் ஒவ்வொரு ஆன்மாவாகிய ஜீவராசியும் (மனிதனும்), “தத்” எனப்படும் இந்த பிரபஞ்சத்தின் தன்மையுடன் “அஸி” எனப்படும் ஒத்துள்ளதே. [சுருக்கமாக, இந்த பிரபஞ்சமும் (அல்லது பிரம்மமும்) ஆன்மாவும் ஒன்றே]. தத்வமஸி என்பது உபநிஷதங்களில் சொல்லப்பட்டுள்ள நான்கு “மஹாவாக்கியங்களில்” (Mahavakya) ஒன்றாகும்.

முத்கல புராணம் விநாயகரின் எட்டு அவதாரங்களை விவரிக்கின்றது. “த-த்வம்-அஸி” பற்றியும் அது விவரிக்கின்றது. அது கணேசனை நான்கு மஹாவாக்கியங்களுடன் ஒப்பிட்டு கூறுகிறது — விநாயகருக்கு மனிதனைப் போன்ற உடம்பு (அதாவது “த்வம்”). அவருக்கு யானையுடையதைப் போன்ற தலை (அதாவது “தத்”). அவரே இவ்விரண்டு கூறுகளையும் இணைக்கும் சக்தி (அதாவது “அஸி”).

விநாயகரின் எட்டு அவதாரங்களில் எவ்வாறு இந்த பிரபஞ்சங்களின் சக்தி ஒருங்கிணைக்கப்பட்டு தெய்வீகமாக உருவாக்கப் படுகின்றன என்பதை முத்கல புராணம் விவரிக்கின்றது.

ஆதாரம்: Phyllis Granoff எழுதிய ‘Ganesha as Metaphor: The Mudgala Purana’ என்ற நூல்.

பால கங்காதர திலகரைப் பின்பற்றி ஹைதராபாத்தில் உள்ள கைரதாபாத்தில்
S. சங்கரையா என்பவர் ஒரு அடி விநாயகர் சிலை வைத்து வழிபட ஆரம்பித்தார். அன்றிலிருந்து அந்த சிலையின் உயரம் ஒவ்வொரு வருஷமும் கூட்டப்பட்டது. 2025ம் ஆண்டு 71 அடி உயர சிலையாக இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப் படுகிறது. சுற்று சூழலைப் பாதுகாக்கும் பொருட்டு அந்த சிலையின் உயரத்தைக் குறைக்க விழா நடத்துபவர்கள் முடிவு செய்துள்ளார்கள். இந்த சிலை ஹுஸைன்சாகர் ஏரியில் கரைக்கப்படுகிறது.

ஆதாரம்: https://timesofindia.indiatimes.com/city/hyderabad/khairatabad-ganesh-growing-in-stature-every-yr-since-1954/articleshowprint/86080903.cms

இது ஒரு புராதன ஸமஸ்கிருத ஸ்லோகம் ஆனால் எழுதியவர் யாரென்று தெரியாது. இதன் முதல் வாக்கியம் (முழு ஸ்லோகமும் அல்ல) முத்கல புராணத்தில் குறிக்கப் பட்டுள்ளது. இது எந்த ஒரு தனிநபராலும் எழுதப் படாத பாரம்பரிய கவிதை என நம்பப்படுகிறது. நாளடைவில் நிறைய பேர் தங்கள் இசையில் உபயோகப்படுத்திக் கொண்டதாக தெரிகிறது.

“வக்ர-துண்ட மஹா-காய ஸூர்யகோடி ஸமப்ரப |
நிர்விக்னம் குரு மே தேவ ஸர்வ-கார்யேஷு ஸர்வதா ||”

वक्रतुण्ड महाकाय सूर्यकोटि समप्रभ ।निर्विघ्नं कुरु मे देव सर्वकार्येषु सर्वदा ॥

( Vakra-Tunda Maha-Kaya Surya-Kotti Samaprabha | Nirvighnam Kuru Me Deva Sarva-Kaaryesu Sarvadaa || )

இதன் பொருள்: பெருத்த உருவத்துடனும் வளைந்த துதிக்கையுடனும், லக்ஷக் கணக்கான ஸூரியன்களின் பிரகாஸத்துடனும் உள்ள கணேசனே, உனக்கு வந்தனம். எனக்கு கருணை புரிந்து எப்போதும் நான் செய்யும் எல்லா காரியங்களையும் தடையில்லாமல் காத்தருள்வாய்.

ஆதாரம்: https://stotra.in/translation/en/sri-ganesh/vakratunda-mahakaya

ஜைன மதத்தில் விநாயகர் வாணிபத்திற்கான கடவுள். ஜைனர்கள் விநாயகரை இந்துக்கள் பார்க்கும் அதே தோற்றத்துடனேயே வழிபடுகின்றனர். ஜைன மதத்தில், விநாயகரைப் பற்றி 12ம் நூற்றாண்டு குறிப்பேடுகளில் உள்ளது. அவர் பெயர், ஹேரம்பா, ஞானவிக்னேசா, மற்றும் விநாயகா என குறிப்பிடப் பட்டுள்ளது. யானைத் தலையுடையவராகவும், பானைபோன்ற வயிறுடையவராகவும், கையில் கோடாலி வைத்துக் கொண்டு மூஞ்சூறு மீது வருபவர் போலவும் சித்தரிக்கப் பட்டுள்ளது.

15ம் நூற்றாண்டின் ஸ்வேதாம்பர ஜைனக் குறிப்புகளில் தமக்கு வேண்டியதைப் பெற தேவர்களும் விநாயகரை வழிபட்டதாக காணப்படுகிறது. மேலும் ஒவ்வொரு காரியம் தொடங்கும்போதும், பண்டிகைகளில் பூஜையின் போதும் முதலில் விநாயகரை வழிபட்டதாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஸ்வேதாம்பர சமூகத்தினரிடையே இன்றும் இவ்வழக்கம் தொடர்வததைக் காணலாம். திகம்பர ஜைனர்களிடையே விநாயகருடனான தொடர்பு சற்று குறைவு.

9ம் நூற்றாண்டிலிருந்தே ஜைனர்கள் விநாயகரை கடவுளாக வழிபட்டனர். யக்ஷி அம்பிகை (ஜைனமதத்தில், கெளரியின் பெயர்) கணேசருடன் இருப்பதாக மதுராவில் கண்டெடுக்கப் பட்டது. ராஜஸ்தானிலும் குஜராத்திலும் ஜைனர் கோயில்களில் விநாயகர் ஓவியம் இருப்பதை காணலாம். கானேரவோவில் (Ghanerao) மஹாவீர் கோவில் (10ம் நூற்றாண்டு), ஓசியன் (Osian) கோயில்கள் (11ம் நூற்றாண்டு) மற்றும் அபு குன்று (Mount Abu) அருகிலுள்ள தில்வரா (Dilwara) கோவில்கள் (11-16 நூற்றாண்டு) இவற்றுக்கு உதாரணம்.

ஆதாரம்: மாருதி நந்தன் திவாரி மற்றும் கமல் கிரி (Maruti Nandan Tiwari & Kamal Giri) எழுதிய “ஜைன மதத்தில் கணேசனின் உருவங்கள்” (Images of Ganesa in Jainism) என்ற புத்தகம்.

18ம் நூற்றாண்டிலிருந்தே “ஸங்கீத மும்மூர்த்திகள்” அல்லது கர்நாடக இசையின் “மூன்று முத்துக்கள்” என்பதில் முத்துஸ்வாமி தீக்ஷிதரும் ஒருவர். அவர் தமிழ்நாட்டில், தான் பிறந்த திருவாரூரில் பிரம்மாண்ட கோவிலைச் சுற்றியுள்ள 16 விநாயகப் பெருமானைப் போற்றி “ஷோடஸ கணபதி க்ருதி”களைப் பாடியுள்ளார். அவற்றுள் ஒன்றுதான் இந்த “வாதாபி கணபதிம்” என்ற பாட்டு.

அவர் 7ம் நூற்றாண்டில், சாளுக்யர்களை வென்று பல்லவர்கள் வாதாபி (பாதாமி) யிலிருந்து கொண்டுவந்த விநாயகரை போற்றி பாடியது இது என்று விவரமறிந்தவர்கள் கூறுகிறார்கள். ஆனால் சரித்திரவியலாளர்கள் இதை உறுதிப்படுத்தவில்லை – மாறாக 10ம் நூற்றாண்டில் சோழர்களின் பங்களிப்பாக இருக்கலாம் என்கின்றனர். மேலும், அந்தப் பகுதியில் இதே மாதிரி உள்ள மற்றொரு விநாயகரைப் பற்றி பாடபட்டதாகவும் கூறப்படுகிறது.

சரித்திரம் எப்படி இருந்தாலும், இந்தப் பாடலே ஈடு இணையில்லாதது. இதன் முதல் சில வரிகள்,
“யானை முகத்துடன் வாதாபியிலிருந்து வந்து வரங்களை அருளும் கணபதியை துதிக்கின்றோம். அவர் பிரபஞ்சத்தில் வாழும் அத்தனை உயிர்களையும் ஆன்மாக்களையும் ரக்ஷிக்கின்றவர். அவர் பாதங்களை பூதங்களும் மற்றெல்லோரும் கூட பூஜிக்கின்றனர். ஆசைகளைத்துறந்தவர், யோகிகளால் வணங்கப்படுபவர். உலகைப் படைத்தவர், தடைகளை உடைத்தவர். பானையிலிருந்து உதித்த மூத்த முனிவரால் (அகஸ்தியர்) பூஜிக்கப்படுபவர்.”
என்று வருகிறது.

ஆதாரம்: அமி கேட்லின் எழுதிய “வாதாபி கணபதிம்” என்ற புத்தகம். (the book ‘Vatapi Ganapatim’ wirtten by Amy Catlin)

மகாபாரதத்தில் அனுஷாஸன பர்வத்தில் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமம் வருகிறது. யுதிஷ்டிரர் கேட்ட “எந்த ஸ்லோகம் மிகவும் உயர்ந்தது?” என்ற கேள்விக்கு அம்புப் படுக்கையிலிருந்த பீஷ்மர் விவரித்த விஷ்ணுவின் ஆயிரம் பெயர்களே இவை. இதன் முன்னுரைப் பகுதி இப்படி ஆரம்பாமாகிறது —

“சுக்லாம் பரதரம் விஷ்ணும் சசிவர்ணம் சதுர்ப்புஜம் |
பிரசன்ன வதனம் த்யாயேத் சர்வ விக்னோபசாந்தயே||

शुक्लाम्बरधरं विष्णुं शशिवर्णं चतुर्भुजम् । प्रसन्नवदनं ध्यायेत् सर्वविघ्नोपशान्तये ॥

(Shuklambaradharam Vishnum Sashivarnam Chaturbhujam;
Prasannavadanam dhyayet sarvavighnopashantaye)

வெள்ளையுடுத்தி எல்லாவற்றிலும் வியாபித்து நிலவின் நிறத்தில் பிரகாசிப்பவனே! எப்போதும் புன்னகைக்கும் இன்முகத்துடன் நான்கு கைகளையுமுடையவனே முற்றிலும் அறிந்தவனே நான் உன்னையே நினைத்து பணிகின்றேன்; குறுக்கிடும் என் இடர்களை நீக்கி அருள்வாய்.

“இடர்களை நீக்கி அருள்வாய்” என்று ஆரம்பிப்பதால் இதை கணபதி வந்தனம் என பெரும்பாலானோர் கூறுவர். ஆனால் சரித்திரவியலாளர்கள், நாம் இப்பொழுது காணும் கணபதி வந்தனம், குப்தர்கள் கால்த்திலிருந்து அதாவது மகாபாரதம் எழுதி முடிக்கப்பட்ட பிறகு ஆரம்பித்தாத்காக சொல்கிறார்கள். விஷ்ணு சகஸ்ரநாமத்தின் இரண்டாவது பதிப்பில் வெளிப்படையாகவே கணபதி வந்தனம் இணைக்கப் பட்டதாகவும் ஒரு கருத்து நிலவுகிறது.

“சுக்லாம் பரதரம்” எனும் பதம் லலிதா ஸஹஸ்ரநாமம் போன்ற பிற்காலத்திய ஸ்தோதிரங்களிலும் காணப்படுகிறது.

ஆதாரம்: https://hindupedia.com/en/Vishnu_Sahasranamam

பூரி ஜகந்நாதருக்கு வருஷம் முழுவதும் வெவ்வேறு உடைகளுடனான அலங்காரம் செய்யப்படும். அவற்றுள் மிக ஸ்வாரஸ்யமானது ஹாத்தி வேஷம் (யானை வேஷம்). “ஸ்நான பூர்ணிமா” எனும் வைகாசி மாத பவுர்ணமியில் இம்மாதிரி அலங்காரம் செய்யப்படும். இந்நாளில் பூரியில் உள்ள தெய்வ உருவங்கள் குளிர்ந்த நீரால் ஸ்நானம் (குளித்தல்) செய்விக்கப் படுவார்கள். பின்னர் கணேசனைப்போல அலங்காரம் செய்யப் படுவார்கள். அதற்க்குபின் அவர்களுக்கு ஜலதோஷம் பிடித்ததாக கருத்தப்பட்டு 15 நாட்களுக்கு தனிமைப் படுத்தப்படுவார்கள். அதிலிருந்து குணமான பிறகு ரத யாத்திரைக்கு தயார் செய்யப்படுவார்கள்.

இதற்க்கு பின்னால் ஒரு மரபுக் கதை உண்டு — கணபதி பட்டர் எனும் ஒரு கணேச பக்தர் தென்னிந்தியாவிலுருந்து “ஸ்நான பூர்ணிமா” அன்று கடவுளை தரிசிக்க பூரி வந்தார். ஆனால் கணேசனை தரிசிக்க முடியாததால் மனமுடைந்து போனார். இதை உணர்த்த ஜகந்நாதர் அந்த பக்தருக்காக கணேசனாக உருமாறி தரிசனம் கொடுத்தார். இதற்காவே ஹாத்தி வேஷம் எனும் வைபவம் நடத்தப் படுகிறது. இது 15ம்‌ நூற்றாண்டில் கங்கை வம்ச கடைசி மன்னரான பானுதேவர் காலத்தில் தொடங்கியதாக நம்பப்படுகிறது.

ஆதாரம்: மஹிமோஹன் திரிபாதி எழுதிய “ஸ்ரீ ஜகந்நாதா” எனும் புத்தகம்.
இது, அந்த புத்தகத்தில் உள்ள “ஹாத்தி வேஷம்” பற்றிய நிழற்படம்.