அஹில்யாபாய், சோண்டி (சௌரி என்றும் கூறலாம்) கிராமத்தில் பிறந்தார். இது 2024 ஆம் ஆண்டில் அஹில்யாநகர் என்று பெயர் மாற்றப்பட்ட அஹ்மத் நகரிலிருந்து கிட்டத்தட்ட 85 கி.மி தொலைவில் உள்ளது.

பேஷ்வா பாஜி ராவ் மராட்டிய அரசை விரிவுபடுத்தும் காலத்தில் மல்ஹார் ராவை ஒரு பெரிய படையுடன் மால்வா பிரதேசத்தைத் தாக்குவதற்கு அனுப்பினார். அங்கிருந்த முகலாய அரசு வருவாய் அலுவலரின் உதவியுடன் மல்ஹார் ராவ் மால்வாவை மராட்டியருக்காக வெற்றி கொண்டார். அதன் பிறகு பேஷ்வா பாஜி ராவ், மல்ஹார் ராவை மால்வாவின் சுபேதாரராக நியமித்தார்.
மல்ஹார் ராவ் ஹோல்கர் அஹில்யாபாய் அவர்களிடம் மிகுந்த செல்வாக்கு கொண்டிருந்தார்: மற்றும் அவருடைய வழிகாட்டியாகவும் இருந்தார். இவர்தான் எட்டு வயது அஹில்யாபாய் அவர்களை கண்டறிந்து இந்தூருக்கு தனது மருமகளாக கொண்டு வந்தார். அஹில்யாபாய் சுபேதாரராக இல்லாவிடினும் இராஜ காரியங்களில் தனது வாரிசாக உருவாக்கினார். இவர் அஹில்யாபாய் அவர்களுக்கு ஆட்சிக்கலையையும் நேர்மையையும் கற்றுக் கொடுத்தார். தனது மற்ற மகன்களுடன் அஹில்யாபாய் அவர்களுக்கும் குதிரையேற்றம் மற்றும் வில் வித்தையும் கற்பித்தார். மல்ஹார் ராவ் ஓர் ஆட்டிடையர் குடும்பத்திலிருந்து வந்தவர். சேனையில் சேர்ந்து தனது போர்த்திறத்தினால் பெயர் பெற்றார்.
மல்ஹார் ராவ் பேஷ்வாவின் சேவையில் தொடர்ந்து போர்களத்திலேயே இருந்தார். அதனால் நாட்டின் ஆட்சி நிர்வாகம் அஹில்யாபாய் அவர்களின் கைகளிலிருந்தது. அஹில்யாபாய் அவர்களின் நிர்வாக திறமையிலும் அரசியல் அறிவிலும் மல்ஹார் ராவுக்கு அபார நம்பிக்கை இருந்தது. மல்ஹார் ராவ் வெளியிடங்களில் இருந்தபொழுது கூட அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் தொடர்ச்சியான கடித தொடர்பு இருந்தது. அவர் யுத்த முனைக்கு ஆட்கள், பணம் மற்றும் பொருட்கள் அனுப்புவது பற்றி அறிவுறுத்துவார்; அதை அஹில்யாபாய் நிறைவேற்றுவார். அவர் யுத்த தளவாடங்கள் உற்பத்தி பற்றியும் கூட செய்தி அனுப்புவார். நிர்வாகம் மற்றும் ஆட்சி பற்றியும் அறிவுரைகள் அனுப்புவார்.

அவரது கணவரும் மகனும் இறந்த பிறகு அஹில்யாபாய் ஆன்மீகத்தை நோக்கி ஈர்க்கப்பட்டார். இருப்பினும் தான் இராஜமாதா என்பதை நினைவில் கொண்டிருந்தார். அவர் நர்மதை நதிக்கரையில் அமைதியை உணர்ந்தார். அது அவரது தலைநகராகவும் அவரது ஆன்மீகத் தேவைகளை பூர்த்தி செய்யுமிடமாகவும் இருந்தது. அவர் 1767ஆம் ஆண்டு புதிய தலைநகரை மஹேஸ்வரில் நிறுவி அங்கேயே தனது வாழ்வின் 28 வருடங்களை கழித்தார். அவரது மாமனார் மல்ஹார் ராவ் அவர்கள் மஹேஸ்வரில் வசிக்கப்போகும் நில உரிமையாளர்கள், தச்சர்கள், நெசவாளர்கள் மற்றும் தொழிலாளர்களுக்கு மஹேஸ்வரில் வீடு கட்டுவதற்கான நில உரிமையை 1745 ஆம் ஆண்டிலேயே ஆணைப் பத்திரம் வழங்கியிருந்தார். மஹேஸ்வரில் அறுபதிற்கும் மேற்பட்ட கோவில்கள் உள்ளன. முற்காலத்தில் மஹேஸ்வர் மஹிஷ்மதி என அறியப்பட்டிருந்தது.

இந்தூர் விமான நிலையம் அஹில்யாபாய் பெயரால் அழைக்கப்படுகிறது. ஹோல்கர் வம்சம் இந்தூரிலிருந்து ஆட்சி செய்தது. தனது மாமனாரின் மரணத்திற்கு பிறகு அஹில்யாபாய் அவரது நிர்வாகத்தை மஹேஸ்வருக்கு மாற்றினார். போபாலின் விமான நிலையம் பழம்பெரும் அரசர் போஜ ராஜாவின் பெயரால் அழைக்கப்படுகிறது. இராஜ மாதா விஜயராஜே சிந்தியா பெயரால் குவாலியர் விமான நிலையம் அறியப்படுகிறது. உஜ்ஜயினி நகரில் விமான நிலையம் இதுவரை இல்லை.

லோக மாதா (மக்களின் அன்னை) மற்றும் புண்யஸ்லோகா (புனித மந்திரங்களைப் போல தூய்மையானவர்) என்றெல்லாம் அழைக்கப்பட்டாலும் அஹில்யாபாய் அவர்களின் குடும்ப வாழ்க்கை மிக சோககரமானது. அவரது குடும்ப உறுப்பினர் அனைவரும் அவருக்கு முன்னதாக இறந்தனர். இளவயதிலேயே கணவர் காந்தேராவை இழந்தார். அவரது மாமனாரும் 1761 ஆம் ஆண்டில் பானிபட் யுத்தத்திற்கு பிறகு உயிரிழந்தார். அவரது ஒரே மகனும் சிறு வயதிலேயே குழந்தைகளின்றி இறந்தார். அவரது மருமகனும் திடீரென உயிரிழந்தார். அவரது பேரனும் காசநோயால் உயிரிழந்தார். குடும்பத்தின் அனைத்து ஆண் மக்களின் மனைவிமார்களும் உடன்கட்டை ஏறி உயிரிழந்தனர். அவரது மிகப் பெரிய சோகம் அவரது மகளும் உடன்கட்டையேறியதுதான். மல்ஹாரின் மருமகனாகிய (மல்ஹாருடைய மகன் என்றும் சிலர் கூறுவர்) அவரது வளர்ப்பு மகன் துகோஜியும் மற்றும் துகோஜீயின் மகன்கள் மட்டுமே உயிரோடிருந்தனர். மல்ஹாரின் நம்பகமான படைத்தலைவராக துகோஜி இருந்தார். அவரே ஹோல்கரின் பாரம்பரியத்தை, 1795 ஆம் ஆண்டு அஹில்யாபாய் அவர்களின் மரணத்திற்குப் பிறகு தொடர்ந்தார். அது இன்று வரை நிலைத்திருக்கிறது.

அஹில்யாபாய் பாரதத்தின் அனைத்து இடங்களிலிருந்தும் திறமையான நெசவாளர்களை மஹேஸ்வரில் குடியேறும்படி வரவேற்றார். அவர்களுக்கு வியாபாரத்தை நிறுவ பண உதவி செய்தார். அவர்கள் நெய்த புடவைகளையும் துணிகளையும் வாங்கினார். அவர் சங்கராம் டோம்கடே என்ற பட்டுத் துணி நிபுணரை இந்தூருக்கு வரவழைத்தார். நான்கு ஆண்டுகளுக்குள் நூற்றிற்கும் மேற்பட்ட நெசவாளர்கள் மஹேஸ்வரி புடவையை நெய்தனர். அஹல்யாபாய் அவர்களின் ஊக்குவிப்பால் நேர்த்தியான புடவைகள் மற்றும் துணிமணிகள் மஹேஸ்வரில் உற்பத்தியாக ஆரம்பித்தன. பாத்திரங்கள் தயாரிப்பிலும் மஹேஸ்வர் பெயர் பெற்றது. குறிப்பாக வெள்ளிப் பாத்திரங்கள் செய்வதில் சிறந்து விளங்கியது. அஹில்யாபாய் தனது மக்களை வளமையானவர்களாக ஆக்குவதில் கவனம் செலுத்தினார். “அவர், தனது மக்கள் வளமையடைவதிலும், நகரங்கள் வளர்ச்சி அடைவதை காண்பதிலும், தனது மக்கள், அரசரால் பறிக்கப்படும் என்ற பயமின்றி, அவர்களது செல்வத்தை காண்பிப்பதையும் விரும்பினார்” என்று அன்னி பெசன்ட் அம்மையார் எழுதியுள்ளார்.

அஹில்யாபாய் காசி விஸ்வநாதர் கோவிலை புதுப்பித்து கட்டியதில் பிரபலமானார். இக்கோவில் ஔரங்கசீபால் இடிக்கப்பட்ட கோவிலுக்கு சற்று தொலைவில் உள்ளது. அவர் 1785ஆம் ஆண்டில் 51 மீ உயரமுடைய இக்கோவிலைக் கட்டினார். அவர் வாரணாசியில் ஒரு படித்துறையையும் புதுப்பித்தார். வாரணாசியில் அவரது பங்களிப்பு விரிவானது. அவர் மணிகர்ணிகா படித்துறையை கட்டினார். மேலும் அங்கு பெண்களுக்கு ப்ரத்யேகமான படித்துறையை நிறுவினார். அவர் ஆறு தனியார் கோவில்களையும், தரகேஸ்வரர் கோவிலையும் கட்டினார். அவர் ஒன்பது மாளிகைகளைக் கட்டினார். மேலும் அந்தணர்களுக்காக பிரம்மபுரி என்ற இடத்தையும் உருவாக்கினார்.
அஹில்யாபாய், கஜனி முகமதுவால் அழிக்கப்பட்ட சோமநாதர் கோவிலையும் மீண்டும் கட்டினார். இது இடிக்கப்பட்ட புராதன சோமநாதர் கோவிலுக்கு சற்று தொலைவில் உள்ளது. பழைய கோவில் இருந்த இடத்தில் பிரமாண்டமான புதிய கோவில் மீண்டும் கட்டப்பட்டு 75 ஆண்டுகளான பிறகும் கூட அஹில்யாபாய் அவர்களால் கட்டப்பட்ட கோவிலில் வழிபாடு தொடர்ச்சியாக நடைபெறுகிறது. சோமநாத்தில் அஹில்யாபாய் அவர்களால் கட்டப்பட்ட கோவிலுக்கு பக்தர்களின் வருகை தொடர்ந்து இருக்கிறது. அவர் 12 ஜோதிர் லிங்கத் தலங்கள், நான்கு புனிதத் தலங்கள், ஐந்து கேதாரத் தலங்கள் மற்றும் ஏழு முக்தித் தலங்கள் போன்ற அனைத்து பெரிய இந்து வழிபாட்டுத் தலங்களையும் புதுப்பிப்பதற்கு நிதியுதவி செய்தார்.

அஹில்யாபாய் தனது கணவர் காந்தேராவுடன் உடன்கட்டை ஏற தயாராக இருந்தார். அப்பொழுது மல்ஹார் ராவ் அவரை உடன்கட்டை ஏற வேண்டாமென்று வலியுறுத்தினார். ஆண் வாரிசு இல்லாத படியாலும் மற்றும் திறமையான அஹில்யாபாய் அவர்களின் கரங்களில் நாட்டின் எதிர்காலம் இருப்பதாகவும் நம்பிய மல்ஹார் ராவ், அஹில்யாபாய் அவர்களை அரசுப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்ளும்படி கூறினார். அஹில்யாபாய் அதை ஏற்றுக் கொண்டு, வெள்ளை புடவை உடுத்தி, நகை மற்றும் அலங்காரங்களை விடுத்து தனது மீதமுள்ள வாழ்நாட்களை கழித்தார்.
அஹில்யாபாய் உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கத்திற்கு எதிராக இருந்தாலும் சமூகத்தின் பழமைவாதத்திற்கு எதிராக அவரால் அவ்வழக்கத்தை முழுவதுமாக ஒழிக்க இயலவில்லை. எனினும், எந்த ஒரு பெண்ணும் தனது சொந்த விருப்பத்துக்கு எதிராக உடன்கட்டை ஏறாமல் பார்த்துக் கொண்டார். அவர் விதவைகளின் உரிமைகளுக்கு பாதுகாப்பு அளித்தார். அவர்களுக்கு தங்களின் இறந்த கணவரின் சொத்தில் முழு உரிமை இருந்தது. அதனால் அவர்கள் உடன்கட்டை ஏறாவிடிலும் அவர்களது எதிர்காலம் பாதுகாப்பாக இருந்தது. மேலும் அவர், விதவைகள் அரசின் ஆணையின்றியும், அரசுக்கு வரி செலுத்தாமலும் ஒரு மகனை தத்து எடுத்துக் கொள்ள அனுமதித்தார். இதனால் சமூகத்தில் உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கம் பெரும்பாலும் குறைந்தது. இருந்தபோதிலும், அவரது மகள், மருமகள் மற்றும் பேரர்களின் மனைவிகள் அனைவரும் அஹில்யாபாய் அவர்களின் வாழ்நாளின் போதே உடன்கட்டை ஏறினர்.

மல்ஹார் ராவ் ஜெய்ப்பூர் அரச சகோதரர்கிடையேயான போரில் மத்தியஸ்தம் செய்து வைத்தார். அதற்கு நன்றிக்கடனாக ராம்பூர் பிரதேசத்தை பரிசாக பெற்றார். அது ராம்பூரின் சந்திரவத் வம்சத்தினருக்கு பிடிக்கவில்லை. அவர்கள், 1771 ஆம் ஆண்டில் மல்ஹார் இறந்த பிறகு போர்க்கொடி உயர்த்தினார்கள். ‍அஹில்யாபாய் அவர்களே போரில் பங்கு பெற்று கிளர்ச்சியை முறியடித்தார். 1783 ஆம் ஆண்டில் அவர்களது மற்றொரு கிளர்ச்சியும் முறியடிக்கப்பட்டது. இறுதியில் ஹோல்கர் அரசின் பலவீனத்தை அறிந்து சந்திரவத் வம்சத்தினர் மீண்டும் மராத்தியர் மேல் போர் தொடுத்தனர். உள்ளூர் தளபதி தோற்று ஓடிவிட்டான். அந்த சமயம் துகோஜிராவும் தெற்கு திசைக்கு சென்றிருந்தார். கோபமடைந்த அஹில்யாபாய் ஷெரிப்ஃ பாய் அவர்களை சந்திரவத் வம்சத்திற்கு எதிரான முடிவான யுத்தத்திற்கு தலைமை தாங்குமாறு கூறினார். அவரும் போர்களத்தில் இருந்து தளவாடங்கள் மற்றும் மருத்துவ வசதிகளை செய்தார். சந்திரவத் வம்சத்தினர் மராட்டியரால் தோற்கடிக்கப்பட்டனர். அஹில்யாபாய் அவர்களின் ஆணையின்படி சந்திரவத் வம்சத்தின் கிளர்ச்சியாளரான சௌபாக்சிங் என்பவன் பீரங்கியீல் கட்டப்பட்டு வெடிக்கப் பட்டான். பேஷ்வாவும் நானா ஃபட்னாவிஸும் அஹில்யாபாய் அவர்களின் வீரத்தை அங்கீகரித்தனர். அது வரை அஹில்யாபாய் கருணை மற்றும் ஆட்சித் திறமையால் அறியப்பட்டிருந்தார். சந்திரவத் வம்சத்தினரின் கிளர்ச்சியின் முறியடிப்பு அவரை வீரமிக்க தலைவராகவும் காட்டியது.

நேரு அவர்கள், அவரது ‘டிஸ்கவரி ஆஃப் இந்தியா’ என்ற நூலில் இவ்வாறு எழுதினார்.
அஹில்யாபாய் அவரது ஆட்சியின் அனைத்து அம்சங்களிலும் புகழ் பெற்றவர். அவர் மாநில நிதியையும் சொந்த நிதியையும் தனித்தனியாக வைத்திருந்தார். அவர் வரி வசூலிப்பதிலும், கருவூலத்திலிருந்தும் யுத்தத்தில் கிடைத்த பொருளிலிருந்தும் பேஷ்வாவிற்கு சேர வேண்டிய பங்கை செலுத்துவதிலும் திறமைசாலியாகவிருந்தார். அவர் நிர்வகித்த நீதி அமைப்பு சற்றும் பாரபட்சமற்றதாகவும் காலதாமதமின்றி விரைவில் மக்களுக்கு கிடைக்கக்கூடியதாக இருந்தது. மற்றும் மக்களின் உணர்வுகளை கருத்தில் கொண்டதாகவும் இருந்தது. அந்த நீதி அமைப்பு நடைமுறைப் படுத்தக் கூடியதாகவும் பஞ்சாயத்து போன்ற அமைப்புகள் வழங்கிய நீதியை மதிக்கப்பதாகவும் இருந்தது. அவரது தொண்டு பணிகளும் புகழ் பெற்றவை. பாரதத்திலுள்ள அனைத்து முக்கிய வழிபாட்டுத் தலங்களும் அவரது பங்களிப்பை பெற்றிருந்தன.

ஜோனா பெய்லி என்கிற ஸ்காட்லாந்து தேசத்து பெண் கவிதாயினி ஒரு கவிதையாக எழுதினார்:

“அமைதியின் ஆட்சி, அவரது முப்பது வருட காலம், நிலங்களும் பெருகி ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட காலம்
வாழ்த்திப் பேசின ஒவ்வொரு நாவும் – கண்டிப்பு மிக்கவராலும் கண்ணியம் மிக்கவராலும் , முதியோராலும் இளையோராலும்.
ஆம்! குழந்தைகள் கூட அவர்களின் தாய்மார்களின் மடியில் இந்த அடுக்குத் தொடர்களை கற்றுக் கொண்டனர்.
கடைசி காலத்தில் பிரம்மாவிடம் இருந்து பெண்ணரசி ஒருத்தி வந்தாள் நம்மை ஆள்வதற்கு கருணையே அவள் இதயம் பிரகாசமே அவள் உருவம் அஹில்யா என்பதே அவளது கௌரவமான பெயர்.”

மராட்டியருடன் போரிட்ட சர் ஜான் மால்கம் என்கிற பாம்பே நகரின் ஆளுனர் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் எழுதினார் “அஹில்யாபாய் அவர்களின் அசாதாரணமான திறமை அவரது நாட்டு மக்கள் மட்டுமன்றி மராட்டிய கூட்டமைப்பின் நன்மதிப்பை பெற்றிருந்தது – நானா ஃபட்னவிஷிடமிருந்தும் கூட. மால்வா பிரதேசத்து மக்களிடையில் அவரது பெயர் புனிதமாக கருதப்பட்டது. அவரை ஒரு தெய்வத்தின் அவதாரமாகவே பார்த்தனர். அவருடைய குணாதிசயங்களை, மிக நிதானமாக பார்க்கும் பொழுது, அவரது எல்லைக்குட்பட்ட வரையில் அவர் மிகப் புனிதமான மற்றும் முன்மாதிரியான ஆட்சியாளர்களில் ஒருவராக உள்ளார்”

மராட்டியர்களும் அஹில்யாபாய் அவர்களும் இந்து மதத்தின் அனைத்து அம்சங்களும் புத்துயிர் பெற உதவினாலும், தீர்த்த யாத்திரைத் தலங்களுக்கு அஹில்யாபாய் அவர்களின் பங்களிப்பு தனிப்பட்டு நிற்கிறது. ஏழு நுற்றாண்டுகள் தொடர்ந்த அயலாரின் படையெடுப்பு, பாரதத்தில் உள்ள தீர்த்த யாத்திரைத் தலங்களை தரைமட்டமாக்கி இருந்தன. இந்து மத சமூகமும் அதன் நிறுவனங்களும் மீண்டும் புத்துயிர்ச்சி பெற மராட்டியர்களே முக்கிய காரணமாவர்.
அஹில்யாபாய் அவர்களே இதற்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாவார். தனது தொண்டினால் பல கோவில்களை புதுப்பித்தார். தீர்த்த தலங்களில் படித்துறைகள் கட்டினார். யாத்திரிகளுக்கு சத்திர வசதியும் தண்ணீர் வசதியும் செய்து தரப்பட்டது.
மல்ஹார் ராவ் உயிரோடிருந்த பொழுது அஹில்யாபாய் பல தீர்த்த யாத்திரைத் தலங்களுக்கு சென்றார். தீர்த்த யாத்திரிகளின் தேவைகள் என்ன மற்றும் அவர்களுக்கு சிரமங்கள் என்ன என்ன என்பது அவருக்குத் தெரிந்திருந்தது. எனவே தீர்த்த யாத்திரைத் தலங்களை புதுப்பிப்பதற்கு தனது சொத்திலிருந்து செலவு செய்ய முடிவு செய்தார். பாரதத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு முக்கிய தீர்த்தத் தலங்களும் அஹில்யாபாய் அவர்களின் தாராள மனப்பான்மை மற்றும் பொதுப்பணியின் முத்திரை பெற்றுள்ளன. பாரதத்தின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் – கேதார்நாத், பத்ரிநாத், இராமேஸ்வரம், பந்தர்பூர், சோம்நாத் மற்றும் பூரி என அனைத்து இடங்களிலும் அவரால் செய்யப்பட்ட வசதிகள் உள்ளன. இவ்வசதிகள் சரியாக பராமரிக்கப்படுவதற்காக, நிரந்தரமான நிதி வசதிகளையும் செய்து வைத்தார்.
அவரது தொண்டு பற்றி ஜான் மால்கம் “அரசுப் பணியிலிருந்து விடுபட்ட நேரம் அனைத்தும் பக்தியிலும் தொண்டிலுமே செலவிடப்பட்டது. ஆழ்ந்த பக்தியே அவரது மனதினை உலகக் கடமைகளைச் செய்வதற்கு பலப்படுத்தியது” என்று கூறுகிறார்.
நாட்டின் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு அஹில்யாபாய் அவர்களால் அவரது சொந்த செலவில் உருவாக்கப்பட்ட சொத்துக்களை பராமரிக்க ஓர் அறக்கட்டளை உருவாக்கப்பட்டது. 2012 ஆம் ஆண்டில் முன்னால் மக்களவை சபாநாயகரும், இந்தூர் நாடாளுமன்ற உறுப்பினருமான திருமதி சுமித்திரா மஹாஜன் அவர்கள், இச்சொத்துகளை, அறக்கட்டளை தவறான உபயோகம் மற்றும் அங்கீகரிக்கப்படாத விற்பனை செய்வதை தடுப்பதற்கு ஒரு புகார் கொடுத்தார். அதன் விளைவாக மத்திய பிரதேச அரசாங்கமும், பிறகு உயர் நீதிமன்றம் மற்றும் உச்ச நீதிமன்றம் ஆகியவையும் அங்கீகரிக்கப்படாத விற்பனையில் இருந்து சொத்துகளை காப்பாற்றின.

எட்டு ஜோதிர் லிங்கத் தலங்களில் அஹில்யாபாய் அவர்களின் பங்களிப்புப் பற்றிய சாசனங்கள் உள்ளன. மற்றும் நான்கு தலங்களில் ஹோல்கர் வம்சத்தின் பங்களிப்பு பற்றி பதிவுகள் உள்ளன. ஆனால் அவை எந்த மன்னரால் என்ற தெளிவு இல்லை. இப்பொழுது கூட அஹில்யாபாய் அவர்களின் சாதாரண உருவப்படம் அவர் கைகளில் சிவ லிங்கத்தை ஏந்தியிருப்பது போல் உள்ளது. அவர் அயோத்யா, மதுரா, ஹரித்துவார், துவாரகா, வாரணாசி, காஞ்சி மற்றும் உஜ்ஜயினி என்கிற ஏழு முக்தி தரும் தலங்களுக்கும் தொண்டு செய்துள்ளார். மேலும் புண்ணியத் தலங்கள் எனப்படும் பூரி, துவாரகா, இராமேஸ்வரம் மற்றும் பத்ரிநாத் ஆகியவற்றிற்கும் தொண்டு செய்துள்ளார். அஹில்யாபாய் அவர்கள் ஒவ்வொரு வருடமும் சிவராத்திரி நன்னாளில் நாற்பது கோவில்களுக்கு கங்கோத்ரியிலிருந்து கங்கை நீர் அனுப்புவதற்கு ஏற்பாடுகள் செய்துள்ளார். இவற்றில் ஜோதிர் லிங்கத் தலங்கள், பசுபதி நாதர் கோவில், கோகர்ணா மற்றும் பந்தர்பூர் ஆகியவை அடங்கும். இப்பணி அஹில்யாபாய் அவர்களால் அமர்த்தப்பட்ட அந்தணர்களின் வாரிசுகளால் இன்றும் தொடர்ந்து செய்யப்பட்டு வருகிறது.