ബാഗ്ലൂരിനടുത്ത് ജനിച്ച വിശ്വേശരയ്യ പഠിച്ചത് മദ്രാസിലും, പൂനെയിലുമാണ്. സൂറത്ത്, ബോംബെ, ഹൈദരബാദ്, ഏഡെൻ (യെമൻ), ടാൻസാനിയ എന്നിവിടങ്ങളിൽ ജോലി ചെയ്ത ശേഷം 1909ൽ മൈസൂർ രാജ്യത്തിന്റെ ചീഫ് എഞ്ചിനീയർ ആയി നിയമിതനായി. ഒരുപാട്‌ പണചിലവ് വരുമെന്നറിഞ്ഞിട്ടും, ഇദ്ദേഹം നിർദ്ദേശിച്ച കൃഷ്ണരാജ സാഗർ അണകെട്ട് നിർമ്മിക്കാൻ മൈസൂർ രാജാവായ കൃഷ്ണരാജ വോഡെയാർ അനുവദിച്ചു. ഇരുപത് വർഷമെടുത്ത് പണിത ഈ അണകെട്ട് 1931ലാണ് ഉദ്ഘാടനം ചെയ്തത്.
1912ൽ വിശ്വേശരയ്യ മൈസൂർ രാജ്യത്തിന്റെ ദിവാൻ (പ്രധാനമന്ത്രി) ആയി സ്ഥാനമേറ്റു. വ്യവസായങ്ങൾ, സർവ്വകലാശാലകൾ, വൈദ്യതിവിതരണം, ബേങ്കുകൾ മുതലായവ സ്ഥാപിച്ച് അദ്ദേഹം മൈസൂർ രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും ആധുനിക രാജ്യമാക്കി മാറ്റിയെടുത്തു.
ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ വിശ്വേശരയ്യയ്ക്ക് പ്രഭു (Sir) സ്ഥാനവും, ഇന്ത്യ സർക്കാർ അദ്ദേഹത്തിന് ഭാരതരത്നയും നൽകിയാദരിച്ചു. ദീവാനായി സ്ഥാനമേറ്റെടുത്ത ശേഷം അദ്ദേഹം തന്റെ ബന്ധുക്കളോട് പറഞ്ഞത് യാതൊരു വിധ ആനുകൂല്യങ്ങളും ചോദിക്കില്ലെന്നുറപ്പ് ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ നേരിട്ട് കണ്ടു സംസാരിക്കാനവസരം ലഭിക്കുകയുള്ളൂ എന്നാണ്! കർണ്ണാടകയിലെ ഏറ്റവുമധികം ആളുകൾ തിരിച്ചറിയുന്ന വ്യക്തിത്വമായി ഇന്നും ഇദ്ദേഹം തിളങ്ങുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മഹനീയമായ സേവനങ്ങളേ മുൻനിറുത്തി ടാൻസാനിയായിലും, ശ്രീലങ്കയിലും എഞ്ചിനീയർമാരുടെ ദിനമായി ആചരിക്കുന്നത് വിശ്വേശരയ്യയുടെ ജന്മദിനമായ സെപ്റ്റംബർ പതിനഞ്ചാം തീയതിയാണ്.

അശ്വിൻ കുമാറിന്റെ ഈ വിക്കിമീഡിയ ചിത്രം രാജകീയ പ്രൗഢിയോടെയുള്ള കൃഷ്ണരാജ സാഗർ അണകെട്ടിന്റെയാണ്.

പുരാവസ്തു ഗവേഷകർ തമിഴ്നാട്ടിലെ ആറ് സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്നും പ്രാചീന ഇരുമ്പ് ശകലങ്ങൾ കണ്ടെടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഇവയുടെ അരികിൽ നിന്നും ലഭിച്ചിട്ടുള്ള കൽക്കരി, നെല്ല്, മൺപാത്ര ശകലങ്ങൾ 3345 -1145 BC കാലഘട്ടങ്ങളിലെയാണ് – അതായത് 3200 മുതൽ 5400 വർഷങ്ങൾ വരെ പഴക്കമുള്ളവ. ഈ ശകലങ്ങൾ ഇരുമ്പ് വേർതിരിച്ചെടുക്കൽ, ഉരുക്കിയെടുക്കൽ, വാർത്തെടുക്കൽ, കൊല്ലപണികൾ ചെയ്ത് ഇരുമ്പ് കൊണ്ടുള്ള പണിയായുധങ്ങൾ, യുദ്ധസാമഗ്രികൾ, മറ്റ് സാധനങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന വിദ്യ – ഇതെല്ലാം ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിൽ സ്വതന്ത്രമായി വികസിച്ചുവന്നുവെന്നതിന്റെ തെളിവാണ്. ഹൈദരബാദിലെ ഗച്ചിബൗലിയിൽ നിന്നും കണ്ടെടുത്ത ഇരുമ്പ് 2000BC യിലെയാണ്. ഇത് കൂടാതെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമേറിയ ഇരുമ്പ് – ഉരുക്ക് വ്യവസായം ടർക്കിയിൽ വെച്ച് 1300BCയിലെ മാത്രമാണ്. .
തമിഴ്നാടടക്കമുള്ള ദക്ഷിണേന്ത്യ BC ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന് മുൻപ് തന്നെ ഇരുമ്പിന്റേയും, ഉരുക്കിന്റെയും ഒരു പ്രധാന കേന്ദ്രമായി മാറിയിരുന്നു. തീരെ കനം കുറഞ്ഞ ബ്ലേയ്ഡുകൾ ഉണ്ടാക്കാനാവുന്ന “Wootz” സ്റ്റീലാണ് ലോകപ്രസിദ്ധമായ ഡമാസ്കസ് വാൾ ഉണ്ടാക്കുവാന്‍ പോലും ഉപയോഗിക്കുന്നത്. Wootz എന്ന വാക്ക് തമിഴിലെ “ഉരുക്ക്” (ഒന്നിൽ കൂടുതൽ ലോഹങ്ങളുടെ കൂട്ട്) അല്ലെങ്കിൽ “ഉക്ക്” (ഉരുക്കുന്ന പ്രക്രിയ) എന്നതിന്റെ അത്ര ശരിയല്ലാത്ത ഒരു പരിഭാഷ ആവാനാണ് സാധ്യത കൂടുതലും. കുത്തബ് മിനാറിനടുത്തുള്ള, ഇതു വരെയും തുരുമ്പിക്കാത്ത ഗുപ്ത ഭരണകാലത്തെ ഇരുമ്പ് സ്തൂപം തെളിയിക്കുന്നത് വടക്കെ ഇന്ത്യയിൽ വേറിട്ട രീതികളിലാണ് ഇരുമ്പ് വ്യവസായം നടന്നിരുന്നത് എന്നാവാം.

ഉറവിടം: https://www.bbc.com/news/articles/c62e36jm4jro എന്ന BBC യുടെ വെബ്‌സൈറ്റ്.
ചിത്രം: തമിഴ്നാട്ടിൽ നിന്നും കണ്ടെടുത്ത പുരാതന ഇരുമ്പ് ശകലങ്ങൾ

തമിഴ്നാട്ടിൽ കാവേരിപുഴയുടെ കുറുകെ ആദിമകാലത്ത് പണിത അണക്കെട്ടാണ് “കല്ലണൈ” അല്ലെങ്കിൽ “അണൈകെട്ട്” എന്നറിയപ്പെടുന്നത്. ചോളരാജാവായ കരികാലൻ ആണ് ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇത് നിർമ്മിച്ചത്. ഇപ്പോഴും ഉപയോഗത്തിനുള്ള ലോകത്തിലെ തന്നെ ആദ്യത്തെ ജലക്രമീകരണ / ജലസേചന നിർമ്മാണങ്ങളിലൊന്നാണിത്. ചെത്ത് പണികളൊന്നും ചെയ്യാതെയുള്ള കല്ലുകൾ കൊണ്ട് 329 മീറ്റർ നീളവും, 20 മീറ്റർ വീതിയും ഉള്ള കാവേരിപുഴയുടെ കുറുകെയുള്ള ബൃഹത് പദ്ധതിയാണ് ഇത്. വെള്ളപ്പൊക്കം പോലുള്ള സാഹചര്യങ്ങളിൽ കാവേരിയിൽ നിന്നും കൊല്ലിടം പുഴയിലേക്ക് വെള്ളം തിരിച്ചുവിടാനും 69,000 ഏക്കർ ഭൂമിയിലെ കൃഷിയ്ക്കുവേണ്ടിയുള്ള ജലാവശ്യങ്ങൾക്കും വേണ്ടിയാണ് ഈ അണകെട്ട് നിർമ്മിച്ചത്. ഈ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലും ഇത് പത്ത് ലക്ഷം ഏക്കർ ഭൂമിയിലെ കൃഷിയാവശ്യങ്ങളും ഇത് നിറവേറ്റി പോരുന്നു. ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്ന ഈ അണക്കെട്ട് അനേകം എഞ്ചിനീയർമാർക്ക് മാതൃകയുമാണ്. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കൊല്ലിടം പുഴയ്ക്ക് കുറുകെ അണക്കെട്ട് നിർമ്മിച്ച Sir Arthur Cotton ഉം കല്ലാണൈ യുടെ ഉപയോഗം സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഉറവിടം: 2007 സെപ്റ്റംബർ 7ന് DMK രാജ്യസഭ MP, ശ്രീ തിരുച്ചി ശിവയുടെ ഒരു ചോദ്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിശദീകരണങ്ങൾ
ചിത്രം: വിക്കിമീഡിയയിൽ, ബെക്കംരാജീവ് പോസ്റ്റ് ചെയ്ത ഈ അണകെട്ടിന്റേത്.

മൗര്യൻ പോളീഷ് (മിനുക്ക്) 325 – 185 BCE യില്‍ ഇന്ത്യയിലെ മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തിലെ വാസ്തുവിദ്യകളുടെയും, ശിൽപകലകളുടെയും പ്രധാന സവിശേഷതകളിലൊന്നായിരുന്നു. ഇത് കല്ലിന്റെ പ്രതലങ്ങളിൽ ഗ്രാനൈറ്റ് പോലെയോ മൊസൈഖ് പോലെയോ ഉള്ള മിനുസവും തിളക്കവും നല്‍ക്കുന്ന രീതിയായിരുന്നു. ബരാബർ ഗുഹകൾ പോലെയുള്ള നിർമ്മാണങ്ങളിലും നമ്മുടെ ദേശീയ ചിഹ്നമായ അശോകസ്തംഭം പോലെയുള്ളതിലും ഇത്തരം മൗര്യൻ പോളീഷ് രീതികൾ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്.മൗര്യവംശത്തിന്റെ പതനത്തോടെ ഈ രീതി വിസ്മൃതിയിലാണ്ട്പോയി. പുരാവസ്തു ഗവേഷകനായ John Marshall പറയുന്നത് ഇപ്രകാരമാണ്: വാസ്തുശിൽപകലയിൽ അതുല്യമെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഗ്രീസിലെ ഏഥെൻസിലെ നിർമ്മിതികളെക്കാളും അനിതരസാധാരണമായ കൃത്യതയും, സൂക്ഷ്മതയും മൗര്യൻ നിർമ്മിതികളുടെ സവിശേഷതകളാണ്. ഇന്ത്യൻ മോണോലിസ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ദീദാർഗഞ്ച് യക്ഷിയുടെ അൽഭുതപ്പെടുത്തുന്ന സൗന്ദര്യവും വ്യക്തതയും
മൗര്യൻ പോളീഷിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണങ്ങളിലൊന്നാണ്. മൗര്യ കാലഘട്ടത്തിലാണോ അതിന് ശേഷമാണോ ഇത് നിർമ്മിച്ചതെന്ന് ചരിത്രകാരന്മാരിപ്പോഴും ഗവേഷണം നടത്തികൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ, നിർമ്മാണ ശൈലി / മിനുക്ക് തീർച്ചയായും മൗര്യൻ തന്നെയാണ്. എങ്ങനെ അക്കാലത്ത് ഇത്തരം മിനുക്ക് നിർമ്മിച്ചെടുത്തു എന്നത് ഇപ്പോഴും ഒരു സമസ്യയാണ്.

ഉറവിടം: വിക്കിപീഡിയ
ചിത്രം: SR രാമാനുജം

ഗുജറാത്തിലെ മെഹ്സാനയ്ക്കടുത്ത് പഠാന എന്നയിടത്താണ് “റാണി കി വാവ് അഥവാ രാജ്ഞിയുടെ പടികിണർ”. തന്റെ ഭർത്താവായ ഭീമന്റെ ഓർമ്മയിൽ പത്നി ഉദയമതി പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലാണിത് നിർമ്മിച്ചത്. പഠാനയിൽ നിന്നുള്ള സാരികളും പ്രസിദ്ധമാണ്. UNESCO പൈതൃക ഇടമായ ഈ വാസതുവിദ്യാത്ഭുതം 1940ൽ കണ്ടു പിടിക്കുന്ന വരെ മണ്ണിൽ പുതഞ്ഞ് മറഞ്ഞ് കിടക്കുകയായിരുന്നു. ഏഴ് നിലകളിലായുള്ള ഈ പടികിണർ ഒരു തലകീഴായ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ മാതൃകയിലാണ് നിർമ്മിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഓരോ നിലയിലുമുള്ള (ചവിട്ടു)പടികൾ അങ്ങേയറ്റത്തുള്ള വൃത്താകൃതിയിലുള്ള കുളം/കിണറിലേക്കാണ് നയിക്കുന്നത്. 212 തൂണുകളും, 500 വലിയ (പ്രധാന) ശിൽപങ്ങളും ആയിരത്തോളം ചെറു ശിൽപങ്ങളും ഇവിടെയുണ്ട്. നമ്മുടെ 100 രൂപയുടെ കറൻസി നോട്ടില്‍ ഇതിന്റെ ചിത്രമുണ്ട്.

ചിത്രം: SR രാമാനുജം

കലാസാംസ്കാരികരംഗത്തും, വാസ്തുവിദ്യകളിലും, കർണ്ണാടകയിലെ ഇപ്പോഴുള്ള ഹാസൻ ജില്ല കേന്ദ്രീകൃതമായി പ്രസിദ്ധമായ ഒരുപാട് നേട്ടങ്ങൾ കൈവരിച്ച കാലഘട്ടമായിരുന്നു ഹൊയ്സാല ഭരണകാലം (1026 – 1343 CE). 2023 വർഷത്തിലെ UNESCOയുടെ ലോകത്തിലെ പൈതൃക സ്ഥലങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെട്ട മൂന്ന് ഹൊയ്സാല ക്ഷേത്രങ്ങളാണ് ബേലൂരിലെ ചെന്നകേശവ ക്ഷേത്രവും, ഹലെബിഡുവിലെ ഹൊയ്സലേശ്വര ക്ഷേത്രം, സോമനാഥപുരയിലെ കേശവക്ഷേത്രം എന്നിവ. ഹൊയ്സാല നിർമ്മിച്ച പല ക്ഷേത്രങ്ങളിലും ഇപ്പോഴും പൂജ/ആരാധനകർമ്മങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട്. ഈ ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ ഒരു പ്രധാന സവിശേഷതയാണ് തൂണുകളുടെ വളരെ സങ്കീർണമായതും തിളക്കമാർന്നതുമായ ശൈലികളാണ്. ലെയ്ത്ത് പണികൾ കൂടാതെ ഇക്കാലത്ത് ഇത്തരം ശൈലിയിൽ നിർമ്മിച്ചെടുക്കാനാവാത്ത ഇവയെ കുറിച്ച് ചരിത്രകാരന്മാർ രണ്ട് തട്ടിലാണ് – ഒരു കൂട്ടർ വാദിക്കുന്നത് ഇത് പൂർണ്ണമായും കൈവേല ആണെന്നും, മറ്റൊരു കൂട്ടർ പ്രാകൃതമായ ചില ലെയ്ത്ത് പണികളിലൂടെയാണെന്നും. എന്തൊക്കെ ആയാലും നമുക്ക് ഈ തൂണുകളെല്ലാം കണ്ട് അത്ഭുതംകൂറാനെ സാധിക്കൂ.

ഉറവിടം: https://whc.unesco.org/en/list/1670/
ചിത്രം: SR രാമാനുജം

ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ചില പുരാതന ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ഉറപ്പുള്ള ഗ്രാനൈറ്റ് കൊണ്ട് പണിത സംഗീതം പൊഴിക്കുന്ന തൂണുകൾ കാണാനാവും. ഒരൊറ്റ കല്ലിൽ നിന്നാണ് ഇത്തരത്തിലുള്ള തൂണുകളിൽ മിക്കതും പണിതിട്ടുള്ളത്. തറയും, മേൽക്കൂരയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്ന രീതി, നീട്ടം, വ്യാസം ഇത്യാദി കാര്യങ്ങളിലെ പ്രത്യേകതകളിലൂടെയാണ് ഇവയുടെ ശബ്ദശ്രുതി ശരിയാക്കുന്നത്. ചില തൂണുകളിൽ തട്ടിയാലോ, ചിലതിലൂടെ ഊതിയാലോ ആണ് സംഗീതാത്മക ശബ്ദം ഉണ്ടാവുക. ലളിതമായ സ്വരങ്ങള്‍ പുറപ്പെടുവിക്കുന്നവയെ “ശ്രുതി” തൂണുകളെന്നും, ശാസ്ത്രീയസംഗീതം പൊഴിക്കുന്നവയെ “ഗാന” തൂണുകളെന്നും, താളശബ്ദങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നവയെ “ലയ” തൂണുകളെന്നും വിളിക്കുന്നു. ഇത്തരത്തിലുള്ള ഗ്രാനൈറ്റ് കല്ലുകൾ വളരെ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വമാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്നത് എന്നാണ് വിദഗ്ദരുടെ അഭിപ്രായം. ഇങ്ങനെ തട്ടിയാലോ, ഉരച്ചാലോ, ഊതിയാലോ മണിമുഴങ്ങുന്ന പോലുള്ള ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നവയാണ് “പാടുന്ന പാറകൾ” ആയി അറിയപ്പെടുന്നതും ഇത്തരം തൂണുകൾക്കായി ഉപയോഗിക്കുന്നതും.

ഉറവിടം: Hoboken (New York)ലുള്ള Steven’s Institute of Technologyയിലെ Prasad & Rajavel ചേര്‍ന്നെഴുതിയ “Musical Pillars & Singing Rocks” എന്ന ലേഖനം.
വീക്കിമീഡിയയിലെ നവീൻ KR ന്റെ ഈ ചിത്രം ഹംപിയിലെ സംഗീതം പൊഴിക്കുന്ന തൂണുകളുടെയാണ്.

ഫിറൂസ് ഷാ തുഗ്ലക്കിനെ കുറിച്ച് ചരിത്രത്തിൽ പലതരത്തിലുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളാണുള്ളത്. ക്രരൂതകൾക്കും, മർക്കടമുഷ്ടിക്കും പേരുകേട്ട ഈ സുൽത്താൻ പതിന്നാലാം നൂറ്റാണ്ടിൽ യമുനാനദിയുടെ പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്തും, ഇൻഡോ-ഗംഗ സമതലങ്ങളിലും കൃഷിയാവശ്യങ്ങൾക്കായി കനാലുകളുടെ ഒരു ശൃംഖല തന്നെ നിർമ്മിച്ചു. അക്കാലത്ത് നിലനിന്നിരുന്ന ജലസംരക്ഷണ/പരിപാലന മാർഗ്ഗങ്ങളുപയോഗിച്ചാണ് തുഗ്ലക്ക് ഈ നിർമ്മാണങ്ങൾ ചെയ്തത്. അതിന് മുൻപേയുണ്ടായിരുന്ന ഡെൽഹിയിലെ ചൗഹാൻ, ടോമർ ഭരണാധികാരികൾ പടികിണറുകളിലും, ജലഉറവകളിലും ശ്രദ്ധ ചെലുത്തിയിരുന്നു. ഇപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുന്ന സൂരജ്കുണ്ട് ജലസംഭണിയും, തിരക്കേറിയ ഡൽഹി കൊന്നോട്ട് പ്ലേയ്സിലെ ഉഗ്രെസാൻ ഉറവയും അവരുടെ ദീർഘവീക്ഷണത്തിന്റെ തെളിവുകളാണ്. കർണ്ണാടക, രാജസ്ഥാൻ, ഹരിയാന, ഗുജറാത്ത് എന്നിവിടങ്ങളിൽ കലാപരമായ സവിശേഷതകളോടു കൂടിയ കുറെ പടികിണറുകൾ കാണാം.
തുഗ്ലക്കിന്റെ കനാലുകൾ അന്ന് കാലത്ത് വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ പലഭാഗങ്ങളിലേയും കൃഷിയാവശ്യങ്ങൾക്കും, കുടിവെള്ളത്തിന്റെ ആവശ്യങ്ങൾക്കും ഉപകരിച്ചിരുന്നു. 1850കളിൽ ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഈ കനാൽ ശൃംഘലകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് അവരുടെ പദ്ധതികൾ പ്രകാരം വിപുലീകരിച്ചത്. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം നമ്മളും അതെല്ലാം മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും, സുദൃഢമാക്കുകയും ചെയ്തു.

ഉറവിടം: 2022 December ല്‍ സപൻ കുമാറും കൂട്ടരും IRJMETS ല്‍ എഴുതിയ “Detailed Study of Irrigation Canals” എന്ന ലേഖനം.
വിക്കിമീഡിയയിലെ കുമാർ SSPയുടെ ഈ ചിത്രം ഡെൽഹി ഫിറോസ്ഷാ കോട്ടയിലെ ഒരു ജലഉറവയുടേതാണ്.

322 – 185 BC യിലെ മൗര്യ കാലഘട്ടത്തിനു ശേഷം അന്നത്തെ ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയവും സാമ്പത്തികവുമായ മേഘലകളിൽ ഒരു പാട് പ്രധാനപ്പെട്ട സംഭാവനകൾ നൽകി, കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറും തമ്മിൽ ബന്ധപ്പെടുത്തിയ ഈ റോഡിനെ കുറേകൂടി കച്ചവടം സംബന്ധിച്ച കാര്യങ്ങൾക്കായി വികസിപ്പിച്ചെടുത്ത് “മഹത്തായ വഴി” എന്നർത്ഥം വരുന്ന “സടക് – ഇ – അസം” എന്ന പേരിട്ടത് ഷേർ ഷാ സൂരിയാണ്. കുറേകൂടി വിപുലപ്പെടുത്തി ഇതിനെ Grant Trunk Road – GT Road എന്ന് വിളിച്ച് തുടങ്ങിയത്‌ ബ്രിട്ടീഷുകാരാണ്. യാതൊരു തടസ്സങ്ങളും ഇല്ലാതെ കൽക്കട്ട മുതൽ പെഷാവർ വരെയുള്ള സമ്പർക്കത്തിനായി 1500 മൈൽ (2414 കിലോമീറ്റർ) ബന്ധിപ്പിച്ച ഈ വഴിയിൽ, വളരെ വീതി കൂടിയ ചില പുഴ ഭാഗങ്ങളിലൊഴികെ എല്ലായിടത്തും സ്ഥിരമായ പാലങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു.
നമുക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച ശേഷം ഇതിനെ NH – 1, NH – 2 (ദേശീയ പാത 1&2) എന്നും ഷേർ ഷാ സൂരി മാർഗ് എന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബഹുമാനാർത്ഥം പേരുകൾ നൽകി. രണ്ടാമത്‌ മുഗൾ ചക്രവർത്തിയായ ഹുമയൂണിനെ തുരത്തി 1540 – 1545 വരെ ഷേർ ഷാ ഭരിച്ചെങ്കിലും,1556 ൽ ഹൂമയൂൺ തന്റെ സാമ്രാജ്യം തിരിച്ചുപിടിച്ചു.

ഉറവിടം: 2017ലെ International Journal of Applied Research ലെ Dr. Nazir Raza Khan ന്റെ “Grand Trunk Road: Continuity & Change എന്ന ലേഖനം.
വിക്കിമീഡിയ ചിത്രം: റോഡ് പണി പരിശോധിക്കുന്ന ഷേർ ഷാ സൂരി, Ambrose Dudley യുടെ ഭാവനയിൽ

“നാംദാങ് സില സാകു” എന്നത് ഒരൊറ്റ പാറക്കല്ലിൽ വെട്ടിയെടുത്ത ഒരു പാലമാണ്. അസമിലെ സിബസാഗറിൽ നാംദാങ് നദിക്ക് കുറുകെയാണ് ഇത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. 1703-ൽ സ്വർഗദിയോ രുദ്ര സിംഹയുടെ ഭരണകാലത്ത് ബംഗാളിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന തൊഴിലാളികളാണ് ഇത് നിർമ്മിച്ചത്. അസമിലെ അഹോം രാജാക്കന്മാരിൽ ഏറ്റവും പ്രശസ്തനായി അദ്ദേഹം കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇതിന് 60 മീറ്റർ നീളവും 6.5 മീറ്റർ വീതിയുമുണ്ട്. ഇതിന് ആറ് കൽവെർട്ടുകൾ (കലുങ്ക്) ഉണ്ട്. NH37 വഴി കടന്നുപോകുന്ന ഗതാഗതമെല്ലാം ഈ പാലം വഴിയാണ് കടന്നുപോകുന്നത്.
.
ഉറവിടം: https://sivasagar.assam.gov.in/tourist-place-detail/334
ചിത്രത്തിന് കടപ്പാട്: https://www.tripuntold.com/assam/sivasagar/namdang-stone-bridge/

സവായ് ജയ് സിംഗ് ആണ്, 18-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ ജയ്പൂർ എന്ന ആസൂത്രിത നഗരം നിർമ്മിച്ചത്. 1799-ൽ സവായ് പ്രതാപ് സിംഗ് ഹവാ മഹൽ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. പ്രതാപ് സിംഗ് കൃഷ്ണന്റെ ഭക്തനായിരുന്നതിനാൽ ഹവാ മഹൽ കൃഷ്ണന്റെ കിരീടത്തിന്റെ ആകൃതിയിലാണ് നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇതിന് 87 അടി ഉയരമുണ്ട്, കൂടാതെ 953 അലങ്കരിച്ച ലൗവാർഡ് ജാലകങ്ങളും (ജാറോകകൾ) ഉണ്ട്. തെരുവിൽ നിന്ന് നിങ്ങൾ കാണുന്നത് അടിസ്ഥാനപരമായി കെട്ടിടത്തിന്റെ പിൻഭാഗമാണെന്ന് ചുരുക്കം ചിലർക്ക് മാത്രമേ അറിയൂ. രാജകീയ സ്ത്രീകൾക്ക് ദൈനംദിന തെരുവ് കാഴ്ചകൾ ആരും കാണാതെ ആസ്വദിക്കാൻ അനുവദിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഉദ്ദേശ്യം. ചൂടുള്ള ജയ്പൂരിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് കെട്ടിടം ഒരു തണുത്ത മൈക്രോക്ലൈമേറ്റ് സൃഷ്ടിച്ചു. കെട്ടിടത്തിന്റെ ക്രമീകരണം കാറ്റിന്റെ പ്രവാഹത്തിന്റെ ദിശയിൽ കിഴക്ക്-പടിഞ്ഞാറ് അച്ചുതണ്ടിലാണ്. കാറ്റ് പടിഞ്ഞാറ് നിന്ന് തുറന്ന സ്ഥലങ്ങളിലൂടെ കൊട്ടാരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും സംവഹന പ്രവാഹങ്ങൾ വഴി മുറ്റത്ത് സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ജലാശയത്തിൽ നിന്ന് ഈർപ്പം എടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈർപ്പം നിറഞ്ഞ കാറ്റ് പിന്നീട് 953 ജാറോഖകളിലേക്ക് നീങ്ങുകയും “വെഞ്ചുറി ഇഫക്റ്റ്” വഴി വായുവിനെ തണുപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു – വായു ഒരു ഇടുങ്ങിയ വഴിയിലൂടെ ഒഴുകുന്നു, മർദ്ദം കുറയ്ക്കുമ്പോൾ കാറ്റിന്റെ വേഗത വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. ഹവാ മഹലിന്റെ അക്ഷരാർത്ഥം ‘കാറ്റിന്റെ കൊട്ടാരം’ എന്നാണ്.
ഹവാ മഹലിൻ്റെ വിക്കിമീഡിയ ചിത്രം മാർസിൻ ബിയാലെക്കിൻ്റെതാണ്.
ഉറവിടം: ഹവമഹൽ: എങ്ങനെയാണ് ഇന്ത്യയുടെ ‘കാറ്റുകളുടെ കൊട്ടാരം’ അതിൻ്റെ സമയത്തേക്കാൾ മുന്നിലുള്ളത് | സി.എൻ.എൻ

ആറന്മുളയിൽ, സവിശേഷമായ ഒരു കണ്ണാടി നിർമ്മാണ പാരമ്പര്യം നിലനിൽക്കുന്നു. ഇവിടെ ഈയമില്ലാതെ, 33% തകരം ഉപയോഗിച്ചു ഒരു വാർപ്പ് വെങ്കലം നിർമ്മിക്കുന്നു. ആധുനിക മെർക്കുറി (രസം) പൂശിയ ഗ്ലാസ് കണ്ണാടികളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്താവുന്ന ഉയർന്ന പ്രതിഫലന സ്വഭാവമാണ് ഇതിന് ഉള്ളത്.
വെങ്കല കണ്ണാടികൾ മറ്റിടങ്ങളിൽ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്, പക്ഷേ അവയിൽ വളരെ കുറച്ച് തകരം (25%) ഉം കൂടുതൽ ഈയവും ഉള്ളതിനാൽ അവയ്ക്ക് മികച്ച പ്രതിഫലനമില്ല.
വെങ്കലം, പിച്ചള തുടങ്ങിയ ലോഹസങ്കരങ്ങളുടെ ഒരു മികച്ച കേന്ദ്രമായിരുന്നു പുരാതന ഭാരതം.
BCE മൂന്നാം സഹസ്രാബ്ദത്തിൽ നിന്നുള്ള നൃത്തം ചെയ്യുന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ വൈങ്കലശിൽപം മുതൽ CE 9-10 നൂറ്റാണ്ടിലെ ചോളരാജാവ് നിർമ്മിച്ച അഞ്ച് ലോഹങ്ങളുള്ള വെങ്കല നടരാജശിൽപം വരെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നത് വെങ്കലവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഇന്ത്യാക്കാരുടെ ആദിമകാലം മുതലെ ഉള്ള വൈദഗ്ദ്ധ്യമാണ്.
ഭക്ഷണം സൂക്ഷിക്കാൻ ഭാരതീയർക്ക് വെങ്കല പാത്രങ്ങളുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് അലക്സാണ്ടറുടെ കാലത്തെ ഗ്രീക്കുകാർ നിരീക്ഷിച്ചു.
ഇതിന്, കൃത്യമായി 23% ടിൻ ഉപയോഗിച്ച് വെങ്കലം നിർമ്മിക്കേണ്ടതുണ്ട്, ഇത് കലക്കിയ ശേഷം എണ്ണയിൽ വേഗത്തിൽ മുക്കി തണുപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ, പാത്രം പൊട്ടുന്നതാവുകയും, പെട്ടെന്ന് തുരുമ്പെടുക്കുകയും ചെയ്യും, ഭക്ഷണം സൂക്ഷിക്കാൻ കഴിയാതാവുകയും ചെയ്യും.
ഭാരതീയർ യഥാർത്ഥ പിച്ചള (> 30% സിങ്ക് ഉള്ളടക്കം) ഈടുനിൽക്കുന്ന ‘പിച്ചള’ പാത്രങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചു, ഏതാനും പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ് വരെ അവ കുടുംബ പാരമ്പര്യമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. കാരണം, രാജസ്ഥാനിലെ സെവാറിൽ, CE ഒമ്പതാം
നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ വാണിജ്യാടിസ്ഥാനത്തിൽ ശുദ്ധമായ സിങ്ക് വാറ്റിയെടുക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു സാങ്കേതികവിദ്യ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. ഈ സിങ്ക് നിർമ്മാണം നിരവധി നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷം മാത്രമാണ് ചൈനയിലും, യൂറോപ്പിലും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്.
ലോകത്തിന്റെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിൽ 30%ൽ താഴെ സിങ്ക് അടങ്ങിയ സിമന്റേഷൻ (ദൃഢീകരണം) വഴി പിച്ചള നിർമ്മിച്ചു.

ഉറവിടം: ഡോ. അനിൽ സൂരി, Alborg, Denmark-Indian Metallurgy (ഇന്ത്യൻ ലോഹശാസ്ത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള) യൂ ട്യൂബ് പ്രഭാഷണം
ചിത്രത്തിന് കടപ്പാട്: www.Aranmulakannadi.org