“நானோ, நீயோ, இந்த மக்களோ எந்த காலத்திலும் இல்லாமல் இருந்ததில்லை. இனி இல்லாமல் இருக்கப் போவதும் இல்லை”

இரண்டாவது மற்றும் 13வது அத்தியாயத்தின் ஸ்லோகங்களின் மூலம் கிருஷ்ணா அர்ஜுனனுக்கு ஆன்மா நமது உடலிலிருந்து வேறுபட்டது என்பதை விளக்குகிறார்.

“ஆயுதங்கள் ஆன்மாவை வெட்டாது. நெருப்பு இதை எரிக்காது. தண்ணீரால் இதை ஈரமாக்க முடியாது. காற்று இதை உலர்த்த முடியாது ”

இறந்து போன உடலை எரிப்பதனாலோ, புதைப்பதனாலோ, மிருகங்கள் இதை உண்பதனாலோ ஆன்மா அழியாது. நாம் இறக்கும் போது பழைய ஆடைகளை களைவது போல இந்த உடலை மட்டுமே துறக்கிறோம். எனவே, மரணத்தைப் பற்றிய துக்கம் முட்டாள்தனமானது.

போரினால் ஏற்படப் போகின்ற மரணங்களை பற்றி யோசித்து அர்ஜுனன் குழப்பத்திலும் வேதனையிலும் இருந்தான். அந்தக் குழப்பத்திலிருந்து வெளி வருவதற்கு ஆன்மாவை பற்றி புரிந்து கொள்வது அர்ஜுனனுக்கு அவசியமாக இருந்தது.

வாக்யம் 2.12

ஆன்மீகத்தில் கர்மா என்றால் காரணம்(காரியங்கள்) மற்றும் அதன் விளைவு என்று பொருள். இது சட்டத்தின் ஆட்சி போன்றது. செயல்களும் (காரியங்களும்) அதன் விளைவுகளும் சமமாக இருக்கும். எல்லா செயல்களுக்கும் எல்லா எண்ணங்களுக்கும் விளைவுகள் உண்டு.

நமது குணம், நல்லதாக வளர்கிறதோ கெட்டதாக வளர்கிறதோ, நம் நினைப்புகள் மூலமாகவே அது வளர்கிறது. நமது கர்மா காரியங்களாலும், வார்த்தைகளாலும், நடத்தைகளாலும், நம் விருப்பங்களாலும் வளர்கிறது. அதன் விளைவுகளை, அவை நல்லதோ கெட்டதோ, உடனடியாக காண்கலாம். அல்லது பிற்காலத்தில் உணரலாம், அல்லது மறுபிறப்பிலும் நாம் அதை உணரலாம்.

நாம் எப்படி வளர்கிறோம் என்பது நமது காரியங்களை பொறுத்தே உள்ளது. இது இறப்பால் நிற்காது. கர்மா இறப்பிற்கும் அப்பாற்பட்டு வழி வரும். நமது ஆன்மா நமது கர்மாவை அதனோடு அழைத்துச் செல்கிறது.

கர்மா விதி போன்றது என்று அர்த்தம் இல்லை. இதை நம்மால் கட்டுப்படுத்த முடியாது, நமக்கு அப்பாற்பட்டது என்றும் எண்ணக் கூடாது. உண்மையாக பார்க்க போனால் கர்மா முற்றிலும் நமது கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது. நாம் வளர்வது முற்றிலும் நாம் செய்யும் காரியங்களால் தான், அதனால் கர்மா முற்றிலும் நமது கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது.

வாக்யம் 13.20

கீதை நம்மை செயலையோ கடமைகளையோ கைவிடுங்கள் என்று அறிவுறுத்தவில்லை. நாம் கைவிட வேண்டியது செயலை அல்ல, சுயநல ஆசையை மட்டும் தான்.

சமூகத்தில் ஒரு மனிதனுக்கு சில கடமைகள் உண்டு. அந்தப் பணிகளை அவன் தொடர்ந்து செய்து வர வேண்டும். ஒரு நல்ல மனிதன் அவன் கடமைகளை சுயநல நோக்கம் இல்லாமல் செய்கிறான். வெற்றியோ தோல்வியோ, இன்பமோ துன்பமோ, எல்லாவற்றிலும் அவன் தனது மனதை சமநிலையில் வைத்துக் கொள்கிறான்.

நாம் செய்யும் காரியங்களில், செயலற்ற தன்மையை உணர வேண்டும். அதாவது எந்த செயலை செய்தாலும் சுயநல ஆசை இல்லாமல் செயலற்றது போலவே செய்ய வேண்டும்.

செயலற்ற தன்மையில் அல்லது தியானத்தில் இருக்கும் போது வெளிப்புற செயல்களை கட்டுப்பட்டு வைத்திருந்தாலும் பல பல எண்ணங்கள் நமது மனத்தில் வளரலாம். அதனால் நாம் வெளிப்பாடாக செயலற்று இருந்தாலும் மனது செயலில் இருப்பது போலே அர்த்தம். இதை நாம் உணர்ந்து மனதை கட்டுப்படுத்தி வைத்திருக்க வேண்டும்.

ஒரு உண்மையான சன்னியாசியோ, யோகியோ, செயலின் பயனை எதிர்பார்க்காமல் செயலை கடமை போன்று செய்வார்கள். அவர்கள் உடல் செயல்பாடுகளை மட்டுமே நிறுத்தவில்லை, மனதின் ஆசையையும் நிறுத்தியவர்கள்.

வாக்யம் 6.1

2, 3, 16 மற்றும் 18 ஆம் அத்தியாயங்களில் கிருஷ்ணர் மனதை ஏன் கட்டுப்படுத்த வேண்டும் என்று நமக்கு கற்பிக்கிறார். தன்னலம் இல்லாமல் சுயநலம் இல்லாமல் செயல்களை செய்வது உண்மையான யோக நிலை. ஆனால் அவ்வாறு பற்றுகள் வளராமல் இருக்க மனதை கட்டுப்படுத்த வேண்டியது அவசியம். மனதைக் கட்டுப்படுத்தாவிட்டால் ஆசைகள் வளரும்.

மனிதன் சுகம் தரும் பொருட்களை நினைக்கும்போது அப்பொருட்களின் மேல் ஆசை கூறுகின்றான். அந்த ஆசை பற்றுதலாக மாறுகிறது. அந்தப் பற்றுதல் கோபத்தை பிறப்பிக்கிறது. கோபம் மாயை தூண்டுகிறது. மாயையால் நினைவாற்றல் குழப்பம் இவை வளர்கின்றன. நினைவாற்றல் குழப்பம் இவைகள் வளரும்போது அறிவு மங்குகிறது. அறிவு மங்கும் போது அழிவில் விழுகிறான்.

கிருஷ்ணன் அர்ஜுனனரிடம் கூறுகிறார், “பாவத்திற்கு காரணம் ஆசையும் கோபமும். இவை இயற்கையாக வரும். இவைகளை திருப்தி படுத்த முடியாது. இவைகள் அனைத்தையும் மாசுபடுத்தும். அதனால் ஆசையும் கோபமும் பூமியில் நமக்கு எதிரிகள்.”

வாக்யம் 2.61

சுயநலம் இல்லாமல் கடமை செய்பவர்கள், கர்ம யோக நிலையை அடைந்தவர் ஆவர். அவர்களுக்கு தியான மார்க்கத்தை கிருஷ்ணர் அறிவுறுத்துகிறார். கர்மயோகிகள் சுயநலம் இல்லாமல் ஆசையில்லாமல் தங்கள் கடமைகளை செய்கிறார்கள். அத்தகைய கடமைகளின் வெற்றி தோல்வி அவர்களை பாதிப்பதில்லை. அவர்கள் மனதை நிலைப்படுத்தி, எண்ணங்களையும் புலன்களையும் கட்டுப்படுத்தி, ஒரு ஆசனத்தில் அமர்ந்து உள்ளற தூய்மைக்காக தியானத்தில் ஈடுபட வேண்டும்.

யோக நிலைமையை நாடுபவர்கள் பற்றே இல்லாமல் கடமைகளை செய்ய வேண்டும். அதுவே அவருக்குரிய பாதை. இந்த நிலையை ஒருவர் அடைந்து விட்டால், அவருக்குரிய அடுத்த பாதை தியானமே.

வாக்யம் 6.12, வாக்யம் 6.13

நம்மைச் சுற்றி தீமையை காணும் போது நமது அமைதி குலைகிறது. அந்த சமயத்தில் மற்றவர்களை கருணையோடு பார்க்க வேண்டும். இதன் மூலம் நாம் நமது மன அமைதியை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கலாம்.

தான் அனைத்து உயிரினங்களின் இதயத்திலும் வசிப்பதாக கிருஷ்ணர் கூறுகிறார். இருந்தாலும் மனிதர்கள் இயந்திரத்தில் சுழலும் கைப்பாவையை போல நடந்து கொள்கிறார்கள். எனவே நாம் தவறு என்று கருதும் ஒன்றை யாராவது செய்தால் அதற்காக அனாவசியமாக கோவப்படவோ அவரை அவமதிக்கவோ கூடாது. அதே சமயத்தில் நம் நல்லடத்தை மேல் நாமே பெருமைப்படவும் கூடாது.

கர்மாவால் ஏற்படும் குணங்கள் மனிதனை இயக்குகின்றன. அந்த குணங்களை புறக்கணிக்க எந்த முயற்சி எடுத்தாலும் கர்மா அந்த முயற்சிகளை தோற்கடிக்கிறது. இதை நாம் நினைவில் வைத்திருந்தால் மற்றவர் மீது கருணையையும், நம்மில் அமைதியையும் வளர்த்துக் கொள்ள வசதியாக இருக்கும்.

குறிப்பு: இதன் பொருள் அதர்மத்தின் மீதும் சகிப்புத்தன்மை காட்ட வேண்டும் என்பதல்ல. பகவத் கீதையின் அறிவுரையே, தர்மத்தை பாதுகாப்பதற்காக, அதர்மத்தை சகித்துக் கொள்ளாமல், அதன் மீது போர் தொடுக்க வேண்டும் என்பதாகும்.

வாக்யம் 18.61

ஏழாவது அத்தியாயத்தில், கிருஷ்ணர் பல வகையான மனிதர்கள் இருப்பதாகக் கூறுகிறார். அவர்களில், உண்மையான அறிவுடன் கிருஷ்ணரை வழிபடுபவர்கள் கிருஷ்ணருக்கு மிகவும் பிரியமானவர்கள். பல மனிதர்கள் அவர்களின் சொந்த இயல்பின்படி, மற்ற கடவுள்களை வணங்குகிறார்கள். மற்ற சடங்குகளைப் பின்பற்றுகிறார்கள்.
கிருஷ்ணர் கூறுகிறார், “ஒரு பக்தன் எப்படி உண்மையாக வழிபட விரும்புகிறாரோ, அந்த வழியில், அவர் நம்பிக்கையை உறுதியாகவும் அசைக்க முடியாததாகவும் ஆக்குகிறேன்.” எனவே, இது மற்ற வழிபாட்டு முறைகளுக்கு இடமளிப்பது மட்டுமல்ல, அத்தகைய நம்பிக்கையை உறுதிப்படுத்தும் செயலில் உதவுகிறது. தர்மத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளைப் பின்பற்றும் அனைத்து பாதைகளையும் கிருஷ்ணர் பாதுகாக்கிறார்.
வாக்யம் 7.21

உருவமற்று எங்கும் நிறைந்திருக்கும் பிரம்மாண்டமே கடவுள் என்பதை புரிந்து கொள்வது எல்லாருக்கும் எளிதல்ல. எனவே, கீதை பக்தியின் பாதையை (சரணடைதல், பக்தியின் சரியான மொழிபெயர்ப்பு இல்லை என்றாலும்) பரிந்துரைக்கிறது. கீதை நமது அனைத்து கடமைகளையும் கடவுளுக்கு சேவை செய்வதாகவும், கடவுளை வழிபடுவதாகவும் அர்ப்பணிக்க அறிவுறுத்துகிறது. இந்து நம்பிக்கையின் இந்த அம்சம் பக்தி வழிபாட்டு முறை என்று அழைக்கப்படுகிறது.

வாக்யம் 18.65

எந்த ஒரு மனிதன் தனதுமனதை முழுதும் கட்டுப்படுத்தி கடவுளின் அறவழியைப் பின்படுத்துகிறானோ அவன் கடவுளின் ஒருமைத்தனத்தை நாளடைவில் உணர்கிறான். அப்போது வாழ்வு முறையின் இது மேலானது, இது கீழானது என்ற ஏற்றதாழ்வு கண்ணோட்டம் விலகிவிடும். மாமுனிவர்கள் எல்லோரையும், எல்லா மனிதர்களையும், பசுவையும், யானையையும், நாயையும், ஏன் நாயை உண்பவனையும் கூட சமமாக பாவிக்கிறார்கள். தன்னையே எல்லாவற்றிலும், எல்லார் வாழ்விலும் புனிதத்தையே காணுதலே ஞானமாகும்.
வாக்யம் 6.29

கீதையின் 11ஆவது அத்தியாயம் ஒரு அதிசயத்தை விளக்குகிறது. அர்ஜூனனுக்கு விஸ்வரூபதரிசனம் காட்டப்படுகிறது. எந்த ஒரு மனிதன் தன்னலமற்ற வாழ்க்கையில் முழுமையாக தூய சிந்தையுடன் தனது தியானத்தை கடவள்பால் செலுத்துகிறானோ அவனுக்கு கடவுளின் காட்சி நிச்சயம் கிடைக்கும் என்பதை கீதை உணர்த்துகிறது. அவன் அப்போதே எல்லாவற்றிலும் ஒருமையை உணர்கிறான், எல்லாவற்றிலும் கடவுளை பார்க்கிறான்.
வாக்யம் 11.13

இஷோபநிஷத்தின் முதல் இரண்டு ஸ்லோகங்கள் கர்ம யோகா என்ற கொள்கையின் சுருக்கமாகும். மகாத்மா காந்தி ஒரு தடவை கூறினார் இந்நுக்களின் மற்ற நுல்கள் காணாமல் போனாலும் இந்த முதல் ஸ்லோகங்கள் ஒன்றே போதும் இந்துத்வம் உயிரோடு இருப்பதற்கு, என்று. அதனால் கீதை ஓரு தனிப்பட்ட நூலும் அல்ல, மற்ற நுல்களிலிருந்து வேறுபட்ட நூலும் அல்ல.

இந்து மதத்தின் அணுகுமுறையை புரிந்து கொள்வதற்கு, கீதையின் கடைசி அத்தியாயத்தின் 63 வது வரி ஒரு உதாரணம் ஆகும். இந்து மதம் கடுமையான விதிகளின் தொகுப்பல்ல, ஆன்மீகத்தை தேடுபவன், தன் சூழ்நிலை படி தேர்ந்து எடுத்து அது படி நடக்க வழி.

இந்த வரியில் கிருஷ்ணர் அர்ஜுனிடம் சொல்கிறார்” நான் உனக்கு இந்த அறிவை வழங்கினேன், இது மிக்க ரகசியமானது.. இதை நன்றாக பரிசீலித்து விட்டு உனக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றுகிறதோ அதை செய்.” இது இந்துமதம் நமக்கு அளித்த சுதந்திரத்தை காட்டுகிறது.
வாக்யம் 18.63