லோத்தல் என்பது சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் ஒரு முக்கியமான நகரமாகும். இது தற்போதைய குஜராத்தில் கி.மு. 2400 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் கட்டப்பட்டது. உலகின் ஆரம்பகால கப்பல்துறைகளில் ஒன்றைக் கொண்டிருந்ததற்காக இது புகழ்பெற்றது. இது லோத்தல் மக்கள் திறமையான வர்த்தகர்களாகவும் பொறியாளர்களாகவும் இருந்தனர் என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்தக் கப்பல்துறை, நகரத்திற்கும் கடலுக்கும் இடையே கப்பல்கள் மூலம் பொருட்களைக் கொண்டு செல்ல அனுமதித்தது. இதன் மூலம் லோத்தல், மெசபடோமியா போன்ற தொலைதூரப் பகுதிகளுடன் இணைக்கப்பட்டது. முத்திரைகள், மணிகள், மட்பாண்டங்கள் மற்றும் தரப்படுத்தப்பட்ட எடைகள் உள்ளிட்ட தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்புகள், வர்த்தகமும் கைவினைத்திறனும் நன்கு ஒழுங்கமைக்கப்பட்டிருந்தன என்பதைக் காட்டுகின்றன. இந்த நகரம் நேராக அமைக்கப்பட்ட தெருக்கள், திறமையான வடிகால் அமைப்பு, கிடங்குகள் மற்றும் பிரத்யேக வேலைப் பகுதிகளைக் கொண்டிருந்தது. லோத்தல், ஹரப்பா நாகரிகத்தின் மேம்பட்ட திட்டமிடல், கடல்சார் அறிவு மற்றும் வர்த்தகச் செழுமையை பிரதிபலிக்கிறது.
ஆதாரம்: உபீந்தர் சிங்
பட ஆதாரம்: Harappa.com

நானேகாட் வர்த்தகப் பாதை, கொங்கண் கடற்கரையை தக்காணப் பீடபூமியுடன் இணைக்கும் மிக முக்கியமான பண்டைய கணவாய்களில் ஒன்றாகும். குறைந்தது கி.மு. 2 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் பயன்பாட்டில் இருந்த இந்தப் பாதை, உள்நாட்டுச் சந்தைகளுக்கும் கடலோரத் துறைமுகங்களுக்கும் இடையே மசாலாப் பொருட்கள், பருத்தி, தானியங்கள், உலோகங்கள் மற்றும் குதிரைகள் போன்ற பொருட்களைக் கொண்டு செல்ல உதவியது. சாதவாகனர் காலத்தில் இந்தப் பாதை முக்கியத்துவம் பெற்றது. இதன் ஒரு தனித்துவமான அம்சம், செதுக்கப்பட்ட கல் சுங்க வரி வசூலிக்கும் பாத்திரம் ஆகும்; கணவாயைக் கடக்கும்போது வணிகர்கள் அதில் தங்கள் கட்டணத்தைச் செலுத்தினார்கள். இது வர்த்தக ஒழுங்குமுறை மற்றும் அரசு வருவாய் வசூலில் ஒரு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட அமைப்பைக் காட்டுகிறது. நானேகாட்டில் உள்ள கல்வெட்டுகள் அரச பட்டங்களையும் நன்கொடைகளையும் பதிவு செய்து, வர்த்தகம், ஆட்சி மற்றும் மதம் ஆகியவற்றை இணைக்கின்றன.
ஆதாரம்: டி. சி. சர்க்கார், இந்திய வரலாறு மற்றும் நாகரிகம் தொடர்பான தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கல்வெட்டுகள்

கௌடில்யர் (சாணக்கியர்) எழுதியதாகக் கருதப்படும் அர்த்தசாஸ்திரம், செல்வத்தை உருவாக்குதல் மற்றும் ஆட்சிமுறை குறித்த ஒரு அடிப்படை நூலாகும். இது செழிப்பை சமூக நிலைத்தன்மைக்கும் ஒழுக்கமான வாழ்க்கைக்கும் அவசியமானதாகக் கருதுகிறது. நியாயமான அரசின் மேற்பார்வையின் கீழ், விவசாயம், வர்த்தகம், சுரங்கத் தொழில், தொழிற்சாலைகள் மற்றும் வரிவிதிப்பு ஆகியவற்றின் மூலம் செல்வம் ஈட்டப்பட வேண்டும் என்று இந்நூல் விளக்குகிறது. இது ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட சந்தைகள், தொழில் குழுக்கள் அடிப்படையிலான உற்பத்தி மற்றும் சாலைகள், நீர்ப்பாசனம், துறைமுகங்கள் போன்ற உள்கட்டமைப்புகளில் முதலீடு செய்வதை ஆதரிக்கிறது. அதே நேரத்தில், இது ஊழல், மோசடி, பதுக்கல் மற்றும் சுரண்டல் ஆகியவற்றை கடுமையாகக் கண்டிக்கிறது. ஆட்சியாளர் விவசாயிகள், கைவினைஞர்கள், வர்த்தகர்கள் மற்றும் நுகர்வோரின் பாதுகாவலராக விவரிக்கப்படுகிறார்; அவர் பொருளாதார நீதி மற்றும் பொது நலனை உறுதி செய்கிறார்.

புகழ்பெற்ற பூம்பேய் லட்சுமி என்பது, 1930-களில் பூம்பேய் நகரம் அகழ்வாராய்ச்சி செய்யப்பட்டபோது, ​​ஒரு வசதியான ரோமானியக் குடும்பத்தின் வீட்டில் கண்டெடுக்கப்பட்ட, சுமார் 10 அங்குல உயரமுள்ள ஒரு சிறிய தந்தச் சிற்பமாகும். இது மற்ற இந்தியப் கலைப்பொருட்களுடன் சேர்ந்து கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, இது இந்தியாவிற்கும் ரோமானிய உலகத்திற்கும் இடையே நடந்த சுறுசுறுப்பான வர்த்தகத்தைக் குறிக்கிறது. இந்தச் சிற்பம் சாஞ்சியில் உள்ள உருவங்களை ஒத்திருக்கிறது, மேலும் அதன் அடிப்பகுதியில் கரோஷ்டி எழுத்தில் ‘சி’ என்ற ஒற்றை எழுத்து செதுக்கப்பட்டுள்ளது. தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர் எம். கே. தவளிகர், இது இந்தோ-ரோமானிய வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டிருந்த சாதவாகனர் கால நகரத்தில் தயாரிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று பரிந்துரைத்தார். இன்று, இது இத்தாலியில் உள்ள நேபிள்ஸ் அருங்காட்சியகத்தில் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
ஆதாரம்: சுதேஷ்னா குஹா, 75 பொருட்களின் வழியாக இந்தியாவின் வரலாறு

கில்டுகள் என்பவை வர்த்தகத்தையும் தொழில்முறை நடத்தையையும் ஒழுங்குபடுத்திய வணிகர்கள் மற்றும் கைவினைஞர்களின் சங்கங்கள் ஆகும். அர்த்தசாஸ்திரம் மற்றும் ஜாதகக் கதைகள் போன்ற பண்டைய நூல்களில் ‘ஸ்ரேணிகள்’ என்று அறியப்பட்ட இவை, தரம், விலைகள், பயிற்சி மற்றும் நெறிமுறைத் தரங்களைக் கட்டுப்படுத்தின. கில்டுகள் கடன், நலத்திட்டங்கள் மற்றும் சமூகப் பாதுகாப்பையும் வழங்கின. அகமதாபாத்தின் மகாஜன்கள் சக்திவாய்ந்த வணிகர் சங்கங்களாக இருந்தன; அவை தகராறுகளைத் தீர்த்தன, உள்கட்டமைப்புக்கு நிதியளித்தன, மற்றும் மத நிறுவனங்களுக்கு ஆதரவளித்தன. ஐந்நூற்றுவர் என்றும் அழைக்கப்பட்ட அய்யவோல், இடைக்கால இந்தியாவின் மிகப்பெரிய வணிகர் சங்கங்களில் ஒன்றாக இருந்தது; இது நீண்ட தூர மற்றும் வெளிநாட்டு வர்த்தகத்தில் தீவிரமாகச் செயல்பட்டது. இவை அனைத்தும் சேர்ந்து, இந்தியாவின் கூட்டு முயற்சி என்ற வலுவான பாரம்பரியத்தை எடுத்துக்காட்டுகின்றன.
ஆதாரம்: ஐஐடி காந்திநகர் – பண்டைய இந்தியாவில் கில்டுகள்

கத்ரிகள், செட்டியார்கள், போஹ்ராக்கள், மேமன்கள் மற்றும் ஜைனர்கள் போன்ற பல இந்திய வணிகக் குடும்பங்கள், ராஜ்ஜியங்களுக்கு வங்கியாளர்களாகவும், பணம் கொடுப்பவர்களாகவும் செயல்பட்டனர். அவர்கள் பிராந்தியங்கள் முழுவதும் நிதியை மாற்றுவதற்காக ஹுண்டி முறையைப் பயன்படுத்தினர். வங்காளத்தைச் சேர்ந்த நந்தலால் சாஹு குடும்பத்திற்கு முகலாயர்களால் ‘ஜகத் சேத்’ (உலகின் வங்கியாளர்) என்ற பட்டம் வழங்கப்பட்டது. அவர்கள் பணம் கொடுப்பதன் மூலம் அரசியலில் ஒரு தீர்க்கமான பங்கை வகித்தனர். நவாப் சிராஜ்-உத்-தௌலாவுடன் ஏற்பட்ட ஒரு குடும்பப் பூசல், 1757-ஆம் ஆண்டு பிளாசிப் போரில் கிளைவ் மற்றும் மிர் ஜாஃபருக்கு ஆதரவளிக்க அவர்களைத் தூண்டியது. ஒரு பிரெஞ்சு பார்வையாளர், ஜகத் சேத்துகள்தான் “புரட்சியின் மூல காரணகர்த்தாக்கள்” என்று பிரபலமாக எழுதினார்.

அமெரிக்க உள்நாட்டுப் போரின் போது, ​​டாடா குடும்பம் பம்பாயில் பருத்தி வர்த்தகர்களாகப் புகழ்பெற்றது. சமகாலத்தைய பலரைப் போலன்றி, ஜாம்ஷெட்ஜி டாடா தனது லாபத்தை மீண்டும் தொழில்துறையிலேயே முதலீடு செய்தார். அவர் 1870-களில் பருத்தி ஆலைகளை நிறுவினார், மேலும் எஃகு மற்றும் மின் திட்டங்களையும் கனவு கண்டார். ஜாம்ஷெட்ஜி 1904-ல் இறந்தபோதிலும், அவரது கனவு சர் தோரப்ஜி டாடா அவர்களால் டாடா ஸ்டீல் நிறுவனம் மூலம் நனவாக்கப்பட்டது. முதலாம் உலகப் போரின் போது, ​​டாடா எஃகு மற்றும் தண்டவாளங்கள் போர்ப் பணிகளுக்கு இன்றியமையாதவையாக நிரூபிக்கப்பட்டபோது, ​​பிரிட்டிஷாரின் சந்தேகம் சார்ந்திருந்த நிலைக்கு மாறியது.

முகலாய ஆட்சி வீழ்ச்சியடைந்த பிறகு சூரத்திலிருந்து வர்த்தகம் மும்பைக்கு மாறியது. ஃபோர்ப்ஸ் & கோ இந்தியாவின் முதல் பிரிட்டிஷ் நிறுவனமாகும். ஜம்ஷெட்ஜி ஜீஜாபாய், பிரேம்சந்த் ராய்சந்த் மற்றும் யூத சாசன்ஸ் போன்ற இந்திய வணிக இளவரசர்களும் வளர்ந்தனர். சீனாவுடனான அபின் வர்த்தகம் மற்றும் பருத்தி ஏற்றம் பம்பாயை எளிதான பணத்தால் நிரப்பியது. மீட்பு ஒரு கோபமாக மாறியது. பல நிறுவனங்கள் நிலத்தை மீட்டெடுக்க உரிமம் பெற்றன. அவற்றின் பங்கு விலைகள் வியக்கத்தக்க வகையில் உயர்ந்தன. வங்கிகள் இந்த நிறுவனங்களுக்கு தங்கள் பங்குகளுக்கு எதிராக பணம் கொடுத்தன.
இருப்பினும், அமெரிக்க உள்நாட்டுப் போர் முடிந்ததும் பருத்தி விலைகள் சரிந்தன. இது ஒரு நெருக்கடிக்கு வழிவகுத்தது, பங்கு விலைகள் சரிந்தன மற்றும் வங்கிகள் சரிந்தன. சசூன்களைத் தவிர பெரும்பாலான தற்போதைய வணிகர்கள் தங்கள் செல்வத்தை இழந்தனர். டாடாக்கள், வாடியாக்கள், பிர்லாக்கள், கோத்ரெஜ்கள், மஃபத்லால் போன்ற புதிய வணிகங்கள் நெருக்கடிக்குப் பிறகு உயர்ந்தன. விக்கிமீடியா படம் 1865 ஆம் ஆண்டு லண்டன் செய்தித்தாளில் பம்பாய் பங்குச் சந்தையின் சித்தரிப்பைக் காட்டுகிறது.

துவாரகநாத் தாகூர் ராஜாராம் மோகன் ராயின் பிரம்ம சமாஜத்தில் ஒரு முக்கியப் பிரமுகராக இருந்தார். ஒரு பிரிட்டிஷ் நிறுவனத்தில் (கார், தாகூர் & கோ) சம பங்குதாரராக இருந்த முதல் இந்தியர் இவரே. அந்த காலகட்டத்தில், இந்தியர்கள் ‘பனியாக்கள்’ என்று அழைக்கப்பட்ட இடைநிலை மேலாளர் பதவிகளுக்கு மட்டுமே கட்டுப்படுத்தப்பட்டிருந்தனர். அவரும் மோதிலால் சீலும் பல தொழில்களை வளர்த்தெடுத்தனர். 1840-களில் தவறான நிர்வாகம் மற்றும் ஊக வணிகம் காரணமாக ஒரு சரிவு ஏற்பட்டது. இந்தத் தோல்வி, உள்ளூர் வணிகக் குடும்பங்கள் தொழில்துறை முயற்சிகளைத் தவிர்ப்பதற்கு வழிவகுத்தது. பல தசாப்தங்களுக்குப் பிறகு, அச்சமற்ற பிரபுல்ல சந்திர ரே (பெங்கால் கெமிக்கல்ஸ்) வங்காளத் தொழில்முனைவை மீண்டும் உயிர்ப்பித்தார். இரவீந்திரநாத் தாகூர் துவாரகநாத்தின் பேரன் ஆவார். அவர் தனது எழுத்துக்களில் அவரைப் பற்றி அரிதாகவே குறிப்பிடுகிறார். ஒருவேளை, அவரது ஆடம்பரமான வாழ்க்கை முறை மற்றும் சந்தேகத்திற்குரிய நெறிமுறைகளால் அவர் ஈர்க்கப்படாமல் இருந்திருக்கலாம்! விக்கிமீடியா படத்தில், எஃப்.பி. கார்பென்டர் 1840-ல் வரைந்த துவாரகநாத் தாகூரின் எண்ணெய் ஓவியம் காட்டப்பட்டுள்ளது.

பிரிட்டிஷ் ஆட்சி குறித்து இந்தியத் தொழிலதிபர்களிடையே முரண்பட்ட கருத்துக்கள் நிலவின. அவர்கள் நியாயமற்ற விதிமுறைகளுக்கு எதிராகப் போராடினாலும், ஆட்சிக்குத் தங்கள் விசுவாசத்தையும் வெளிப்படுத்தினர். ஜே.என். டாடா, “(பார்சிகள்) ஆங்கிலேய ஆட்சியால் வேறு எந்த வகுப்பினரையும் விட அதிகமாகப் பயனடைந்துள்ளனர்” என்று கூடக் கூறினார். ஆனால், தேசியம் மெதுவாக வேரூன்றியது. டாட்டாக்கள் தங்கள் முதல் பெரிய பருத்தி ஆலையை ‘எம்பிரஸ் மில்ஸ்’ என்று அழைத்தாலும், இரண்டாவது ஆலைக்கு ‘சுதேசி மில்ஸ்’ என்று பெயரிட்டனர். கோத்ரேஜ்கள், பிர்லாக்கள், பஜாஜ்கள், கிர்லோஸ்கர்கள், வால்சந்த்கள் போன்ற பல புதிய வணிக நிறுவனங்கள் சுதந்திரப் போராட்டத்தால் ஈர்க்கப்பட்டன. ஒரு தேசியவாத வங்கி இந்தியத் தொழில்களுக்கு உதவும் என்ற ஒரு கருத்து நிலவியது. ஆரிய சமாஜத்தால் ஈர்க்கப்பட்ட லாலா லஜபதி ராய் மற்றும் ஹர்கிஷன் லால் ஆகியோர் 1894-ல் பஞ்சாப் நேஷனல் வங்கியை நிறுவினர். இது எந்த ஒரு குடும்பத்தின் கட்டுப்பாட்டிலும் இல்லாத, பங்குதாரர்களைக் கொண்ட வங்கியாக இருந்தது. இந்த முயற்சி பரவத் தொடங்கியது. 20-ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இந்தியன் வங்கி மற்றும் இந்தியர்களால் தொடங்கப்பட்ட பல வங்கிகள் இதைப் பின்பற்றின.

இந்தியாவுக்கு நீண்ட கப்பல் கட்டும் மற்றும் கடல்வழிப் பயண மரபு உண்டு. காலனித்துவ காலத்தில், ஆங்கிலேயர்கள் கப்பல் போக்குவரத்தை முழுமையாகக் கட்டுப்படுத்தினர். அப்போதும், பம்பாயில் உள்ள மஸ்கான் சிறந்த மரக் கப்பல்களைக் கட்டியது. அவை, ஆங்கிலேய ஓக் மரக் கப்பல்களுக்கு நிகரான வலிமையான வசை மற்றும் மலபார் மரங்களைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டன. ஆனால், ஆங்கிலேயர்கள் இந்திய வணிகர்களைத் தங்கள் கருணையை நம்பி இருக்கும்படி செய்ய, நேர்மையான அல்லது நேர்மையற்ற வழிகளைக் கையாண்டனர். ஜே.என். டாடா ஒரு கப்பல் நிறுவனத்தை அமைக்கும் முயற்சியில் தோல்வியடைந்தார். சென்னையைச் சேர்ந்த தேசியவாதியான வ.உ. சிதம்பரம்பிள்ளையின் கப்பல் நிறுவனம் ஈவிரக்கமின்றி அழிக்கப்பட்டது. இந்தச் சூழ்நிலையில், வால்சந்த் ஹிராசந்த் ஒரு கப்பல் நிறுவனத்தைத் தொடங்கினார். அவர் சிந்தியா அரச குடும்பத்திடம் இருந்து ஒரு பழைய கப்பலை வாங்கினார் (அதனால் தான் நிறுவனத்திற்கு அந்தப் பெயர் வந்தது). ஆங்கிலேயர்கள் தங்கள் தந்திரங்களைச் செய்தாலும், வால்சந்த் தளராமல் போராடினார். பின்னர் ஆங்கிலேயர்கள் வால்சந்துடன் ஒரு ஒப்பந்தம் செய்துகொண்டனர். எப்படியோ, சிந்தியா ஷிப்பிங் நிறுவனம் சுதந்திரத்தின் போது எந்தப் பாதிப்பும் இல்லாமல் தப்பிப் பிழைத்தது. நன்றியுள்ள குடியரசு அவரது பங்களிப்பைக் கௌரவித்தது

திருபாய் அம்பானி தனது வாழ்க்கையை ஏடன் நகரில் ஒரு பெட்ரோல் பம்ப் ஊழியராகத் தொடங்கினார். உள்ளூர் வெள்ளி நாணயங்களில் அவற்றின் முக மதிப்பை விட அதிக வெள்ளி இருப்பதை அவர் கவனித்தார். அவற்றை வாங்கி உருக்குவதன் மூலம், அவர் தனது முதல் லாபத்தைச் சம்பாதித்தார். இந்த ஆரம்பகால முயற்சி அவரது கூர்மையான வணிக உள்ளுணர்வை வெளிப்படுத்தியது. பின்னர் அவர் ரிலையன்ஸ் நிறுவனத்தை நிறுவினார், இந்தியாவில் பங்குடைமையை ஜனநாயகப்படுத்தினார், ஜவுளித் தொழிலை விரிவுபடுத்தினார், மேலும் ஜாம்நகரில் உலகின் மிகப்பெரிய எண்ணெய் சுத்திகரிப்பு நிலையங்களில் ஒன்றைக் கட்டினார். அவரது மகன்கள் அந்த குழுமத்தை தொழில்நுட்பம், சில்லறை வர்த்தகம் மற்றும் உள்கட்டமைப்பு போன்ற துறைகளில் மேலும் பன்முகப்படுத்தினர்.
ஆதாரம்: இந்தியாவிற்கு மிகவும் பெரியது, தி எகனாமிஸ்ட், 2011