ஆயுர் என்றால் ஆயுட்காலம். வேதம் என்றால் அறிவு. ஆயுர்வேதம் என்பது வாழ்க்கையின் அறிவியல். இது மகிழ்ச்சியான, திருப்திகரமான மற்றும் வளம்மிக்க ஆயுட்காலம் பெறுவதற்கு வழிவகுக்கிறது. இது நல்ல ஆரோக்கியத்துடனும், நீண்ட ஆயுளுடனும், நோயற்ற வாழவுக்கும் வழிவகுக்கிறது.

ஆயுர்வேதம், மனிதர்கள் (மனுஷ்ய ஆயுர்வேதம்), தாவரங்கள் (விருக்ஷ ஆயுர்வேதம்) மற்றும் விலங்குகள் (மிருக ஆயுர்வேதம்) போன்ற அனைத்து உயிர்களின் நல்வாழ்விலும் அக்கறை கொண்டுள்ளது.

விருக்ஷ ஆயுர்வேதம் (தோராயமாக கி.மு. 7 ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய) அக்னிபுராணத்தின் ஒரு பகுதியாகும். இதுதான் ஆயுர்வேத தாவரவியல் பற்றிய மிகவும் பழமையான ஆய்வுக் கட்டுரையுமாகும். ஷாலிஹோத்ரா (கி..மு 3 ஆம் நூற்றாண்டு) இந்தியாவில் கால்நடை அறிவியலின் தந்தையாகக் கருதப்படுபவர்.

நன்கு அறியப்பட்ட மனுஷ்ய ஆயுர்வேதமே, இந்த புதிரின் முக்கிய நோக்கமாகும். இங்குள்ள விக்கிமீடியாவின் படம், 1825 ஆம் ஆண்டு டெல்லியில் மருத்துவர் ஒருவர் நோயாளியை பரிசோதிப்பதைக் காட்டும் ஓவியமாகும்.

ஆதாரம்: “ஆயுர்வேத அறிமுகம்” என்ற NCERT-யின் பதினொன்றாம் வகுப்பிற்கான புத்தகம்.

ஆயுர்வேதத்தின் பொது கோட்பாடுகளின் முக்கிய கூறுகள் வேதங்களில் காணப்படுகின்றன. ஆயுர்வேத முன்னோடிகளில் ஒருவரான சுஷ்ருதர் “ஒரு லக்ஷம் செய்யுள்களைக் (poetic verses) கொண்டிருந்த ஆயுர்வேதம் முதலில் அதர்வ வேதத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது.” என எழுதியுள்ளார். எனவே இது ஒரு உப-வேதமாகக் கருதப்படுகிறது.
வேதங்களைப் புரிந்துகொள்ள, ஆறு துணை வழிகளாகிய வேதாங்கங்கள் எனப்படும், சிக்ஷா (ஒலிப்பு), சந்தா (அளவீடு), வியாகர்ணா (இலக்கணம்), நிருக்தா (சொல் தோன்றல்), ஜோதிஷா (வானியல்), கல்ப (சடங்குகள்) ஆகியவை தேவைப் படுகின்றன. சூத்திரங்கள் மற்றும் பழமொழிகள் என்பவை வேதங்களைச் செயல்படுத்த வடிவமைக்கப்பட்ட சூக்சும (cryptic / மறைமுக) விதிகள்.
பின்னர், சூத்திரங்கள் என்பது சுருக்கமாகவும் எளிதாக நினைவில் கொள்ளவும் அறிவை வெளிப்படுத்தும் ஒரு பாணியாகவும் அறியப் பட்டன. பிரஹ்மாணம் என்பது வேதங்களுடன் இணைக்கப்பட்ட, மந்திரப் பகுதியை விளக்கும் உரைநடை விளக்கங்கள் ஆகும்.

ஆதாரம்: அலோக் குமார் எழுதிய நூல் — “புராதான ஹிந்து அறிவியல்” (Ancient Hindu Science)

சரகர் பேரரசர் கனிஷ்கரின் அரசவை மருத்துவர் என்று நம்பப்படுகிறது. சரகர் சம்ஹிதை இன்றளவில் எஞ்சியுள்ள ஆயுர்வேதத்தைப் பற்றிய ஒரு சிறந்த ஆய்வுக் கட்டுரையாகும். அதன் வரலாறு சிக்கலானது. மருத்துவ அறிவு பற்றி விவாதிக்கும் முதல் இலக்கியம், அதர்வ வேதம். ஆனால் அது தந்திரம் மற்றும் மந்திரங்களை உபயோகித்து குணப்படுத்தும் முறையை சார்ந்து இருக்கிறது. அதுவே, கிமு 6 ஆம் நூற்றாண்டில், நல்வாழ்வு பற்றிய அறிவு ஒரு அறிவியல் துறையாக வளர்ந்தது.
அறிஞர் ஆத்ரேயர்தான் முதலில் தனது ஆறு சீடர்களுக்கு மருத்துவம் கற்பித்தவர் என்று கூறப்படுகிறது. இவர்களில் அக்னிவேஷா மற்றும் பேலா (Agnivesha and Bhela) என்ற இருவரின் படைப்புகள் மட்டுமே இன்றளவில் எஞ்சியுள்ளன. ஆனால் அவை பல துண்டுகளாக உள்ளன.

அந்தக் காலத்தில் இருந்த மருத்துவ அறிவு, கி.பி. 2 ஆம் நூற்றாண்டில் சரகரால் முறைப்படுத்தப் பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. பின்னர் கி.பி 11 ஆம் நூற்றாண்டில், காஷ்மீர் அறிஞர் த்ரிதபாலா (Dridhabala), சரகரைத் தொடர்ந்து வந்த அறிஞர்களின் படைப்புகளைச் சேர்த்து கட்டுரையயை மேலும் விரிவுபடுத்தினார். எனவே, சரக சம்ஹிதை என்பது தனி ஒருவரின் படைப்பு அல்ல — அது பண்டைய இந்திய மருத்துவத்தின் கலைக்களஞ்சியம். சரக சம்ஹிதை ஆயுர்வேதத்தை எட்டு கிளைகளாகப் பிரித்து அதை அஷ்டாங்கம் என்று அழைக்கிறது.
விக்கிமீடியாவில் காணப்படும் பாலாஜி ஜகதீஷின் இந்த சரகர் சிலை படம், ஹரித்வாரில் உள்ள பதஞ்சலி வளாகத்தில் உள்ளது.

ஆதாரம்: P. குடும்பையாவின் நூலான “புராதன இந்திய மருத்துவம்” (Ancient Indian Medicine)

சுஷ்ருதர் ஒரு பண்டைய இந்திய அறுவை சிகிச்சை நிபுணர். அவர், பண்டைய இந்தியாவில் அறுவை சிகிச்சை (ஷால்ய தந்திரம் / Shalya Tantra) பற்றிய முக்கிய ஆதாரமான சுஷ்ருத-சம்ஹிதைக்காக (Sushruta-Samhita) அறியப்பட்டார். சுஷ்ருதர் கி.மு. 6 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தார். அவரது படைப்புகள் சிறந்த பௌத்த தத்துவஞானி நாகார்ஜுனரால் கி.பி. 2 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆவணப்படுத்தப்பட்டன, அதே சமயத்தில்தான் சரக சம்ஹிதை (Charaka Samhita) முறைப்படுத்தப்பட்டது. சுஷ்ருதரின் நுட்பத்திற்கான எடுத்துக்காட்டுகளில் ரைனோபிளாஸ்டி / rhinoplasty (மூக்கை சரிசெய்தல் அல்லது மறுவடிவமைப்பு செய்தல்), இறந்த கருவை அகற்றுதல் மற்றும் லித்தோடமி / lithotomy (சிறுநீர்ப்பை போன்ற காலி உறுப்புகளில் அறுவை சிகிச்சை மூலம் கற்களை அகற்றுதல்) ஆகியவை அடங்கும்.
மனித உடலைப் பிரித்து அதன் அமைப்பைப் படிக்க பல தனித்துவமான மற்றும் நடைமுறை நுட்பங்களையும் அவர் உருவாக்கினார். சுஷ்ருத-சம்ஹிதா நச்சுயியல், குழந்தை மருத்துவம், மருந்தியல் மற்றும் ஆயுர்வேதத்தின் பிற பிரிவுகள் பற்றிய விவரங்களையும் வழங்குகிறது.
சுஷ்ருதர் சிலையின் இந்த படம், மெல்போர்னில் (Melbourne) உள்ள ராயல் ஆஸ்திரேலியன் காலேஜ் ஆஃப் சர்ஜன்ஸில் (Royal Australian College of Surgeons) உள்ளது.

ஆதாரம்: ப்ரிட்டானிகா.காம் (Britannica.com)

பண்டைய இந்தியாவில் பௌத்த கதைகளில் (Jatakas) தக்ஷசீலம் மற்றும் காசியை இரண்டு சிறந்த கற்றல் மையங்களாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அவற்றில் ஆத்ரேயரை தக்ஷசீலத்தில் சரக சம்ஹிதையைப் பின்பற்றும் மருத்துவக் கிளையின் ஆசிரியராக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. சுஸ்ருதரின் ஆயுர்வேதத்தின் அறுவை சிகிச்சை பிரிவு ஆசிரியர்களில் ஒருவராக காசிராஜாவின் பெயரும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இவை பண்டைய பல்கலைக்கழகங்கள் ஆயுர்வேதத்துடன் தொடர்புடையவை என்பதைக் குறிக்கின்றன.
சரகர் மிகவும் தத்துவார்த்தமானவர் — மனம், உடல் மற்றும் ஆன்மாவை உள்ளடக்கிய நல்வாழ்வு குறித்த ஒருங்கிணைந்த பார்வையை வலியுறுத்துகிறார். ஷால்ய தந்திரம் (shalya tantra) எனும் அறுவை சிகிச்சை, போர் அறிவியலுடன் அதிகம் தொடர்புடையது. பின்னர் அது நல்வாழ்வு அறிவியலுடன் (Science of Wellness) ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது. இந்திரன் ஆத்ரேயருக்கு மருத்துவத்தையும், தன்வந்தரிக்கு அறுவை சிகிச்சையையும் கற்றுக்கொடுத்ததாக பாரம்பரியம் கூறுகிறது, அவர்கள் தனது சீடர்களுக்கு தங்கள் துறைகளைப்பற்றிக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள்.
விக்கிமீடியாவில், டாக்டர் ஜெயன் குறிப்பிட்ட இந்த படம், வாரணாசியில் உள்ள சுஷ்ருதரின் சிலை.

ஆதாரம்: P. குடும்பையாவின் நூலான “புராதன இந்திய மருத்துவம்” (Ancient Indian Medicine)

சரகர், சுஸ்ருதர் மற்றும் வாகபட்டர் ஆகியோர் ஆயுர்வேதத்தின் பிரபலமான ‘பழங்கால மும்மூர்த்திகள்’ (“வ்ருத்த-த்ரயி” / Vruddha-Trayi).
கி.பி. 6-7 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் வாக்பட்டரின், ‘அஷ்டாங்க சம்கிரஹத்தில்’ (Ashtanga Samgraha) சரகர் மற்றும் வாகபட்டர் இடையேயான வேறுபாடுகளை ஒத்திசைத்ததாகக் கூறப்படுகிறது. வாக்பட்டர் மருத்துவக் கொள்கைகளுக்கு (சூத்திரம் / sutra) பெயர் பெற்றவர். ஆயுர்வேதத்தில் எட்டு அறிவுத் திணைகள் இருந்ததாகவும், அதை வாகபட்டர் ஒன்றாக உருவாக்கி இந்தியா முழுவதும் பிரபலப்படுத்தியதாகவும் ஐ-ட்ஸிங்க் குறிப்பிடுகிறார்.
வாகபட்டருக்குப் பிறகு, அடுத்த சிறந்த அறிஞர்கள் மாதவர் (நோயியல் மற்றும் நோயறிதல்), வாகபட்டர் II மற்றும் இரண்டு காஷ்மீரிகளான த்ருதபாலா மற்றும் சக்ரபாணிதத்தர் ஆவர். ஆயுர்வேதத்தின் சிறந்த படைப்பு காலம் கி.பி 11 ஆம் நூற்றாண்டில் முடிவடைகிறது.
குணவன் கர்தபிரநாதாவின் (Gunawan Kartapranata) இந்த விக்கிமீடியா படம் 2017 இல் இந்தோனேசியாவின் தேசிய அருங்காட்சியகத்தில் காட்சிப் படுத்தப்பட்டது.

ஆதாரம்: P. குடும்பையாவின் நூலான “புராதன இந்திய மருத்துவம்” (Ancient Indian Medicine)

வைஷேஷிகா, ஒருவரின் கருத்துணர்வுக்கு (யதார்த்தவாதம்) அப்பாற்பட்ட ஒரு புறநிலை இந்த உலகத்திற்கு உண்டு என்று கூறுகிறார். அது, பிரபஞ்சத்தின் எல்லாவற்றின் கட்டுமானத் தொகுதிகளும் அணுக்களே (அணுத்துகள்) என்றும்; கடவுள் அவற்றின் இருப்பைக் (உலகின் இரட்டை இயல்பு நிலையை) கட்டுப்படுத்துகிறார் என்றும் கூறுகிறார். எல்லாவற்றையும் வரையறுக்கும் ஆறு வகைகளையும் அவற்றின் பண்புகளையும் வைஷேஷிகா பரிந்துரைக்கிரார் (அந்த சிந்தனை தொகுப்புக்கு விஷேஷா என்று பெயரிடப்பட்டது).
இதே தத்துவ நிலையே உடம்பு என்பதை மையமாக வைத்து அவை மனித உடலில் ஏழு தாதுக்களாலான ரசம் (பிளாஸ்மா), ரக்தம் (இரத்தம்), மாம்சம் (சதை) போன்றவை என ஆயுர்வேதம் வகைப்படுத்துகிறது. இவை பஞ்சபூதங்களிலிருந்து (இயற்கை கூறுகள்) பெறப்படுகின்றன. இந்த தாதுக்களின் சமநிலை உடல், மனம் மற்றும் ஆன்மாவின் நல்வாழ்வுக்கு வழிவகுக்கிறது, இதன் சமநிலையற்ற எந்தவொரு ஏற்றத்தாழ்வும் தோஷங்கள் அல்லது நோய்க்கு வழிவகுக்கிறது.
இந்த ஏற்றத்தாழ்வு கூடுதல் உணர்வு, இயற்கை கூறுகள் அல்லது உளவியல் காரணிகளால் ஏற்படலாம். அதன் சமநிலையை மீட்டெடுக்க, மருந்துகள், உணவுமுறை மற்றும் வாழ்க்கை முறை ஆகியவற்றின் கலவை நமக்குத் தேவை. ஒரு நல்ல மருத்துவர், ஒரு சக்திவாய்ந்த மருந்து, அக்கறையுள்ள உதவியாளர்கள் மற்றும் ஒத்துழைக்க்கும் நோயாளி இணைந்து செயல்பட்டால் நோய் குணமாகும். நியாயத்தால் வரையறுக்கப்பட்ட தர்க்கரீதியான கொள்கைகளைப் பயன்படுத்தி மருத்துவர்கள் ஒரு சிகிச்சையை அளிக்க வேண்டும் என்று சரகர் பரிந்துரைக்கிறார்.

ஆதாரம்: P. குடும்பையாவின் நூலான “புராதன இந்திய மருத்துவம்” (Ancient Indian Medicine) மற்றும் அலோக் குமார் எழுதிய நூல் — “புராதான ஹிந்து அறிவியல்” (Ancient Hindu Science)

ஆயுர்வேதத்தின் அடிப்படைக் கோட்பாடு மூன்று தாதுக்களின் (மூன்று, தோஷங்கள் – குறைபாடுகள் அல்லது திரவங்கள்) கோட்பாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்டது: கபம் (சளி – வெப்பத்தை ஒழுங்குபடுத்துதல்), வாதம் (காற்று – நரம்பு சக்தி) மற்றும் பித்தம் (பித்தம் – வளர்சிதை மாற்றம்). உடலின் தாதுக்கள் சமநிலையில் இருக்கும்போது, மனித உடல் செயல்பாடுகளைக் கட்டுப்படுத்தும் தோஷங்களும் சமநிலையில் இருக்கும். தோஷங்களின் சமநிலையின்மை நோயை ஏற்படுத்துகிறது. ஏழு தாதுக்களை சமநிலைப்படுத்துவதன் மூலம் உடலில் தோஷ சமநிலையை பராமரிப்பதே அனைத்து சிகிச்சைகளின் நோக்கமாகும்.
ஆயுர்வேத மருத்துவர்கள் சிகிச்சையைத் தொடங்கும் முன், நோயாளி, அவரது உடல் அமைப்பு, உணவுப் பழக்கம் மற்றும் இயல்பு வாழ்க்கை பற்றி விசாரித்து, தோஷ சமநிலையின்மையை புரிந்துகொள்கிறார்கள். உதாரணமாக, நீரிழிவு நோய்க்கு உடற்பயிற்சியின்மை, சோம்பல், இனிப்பு உணவுகள், மது மற்றும் புதிதாக அறுவடை செய்யப்பட்ட தானியங்களை அதிகமாக உட்கொள்வதால் ஏற்படும் கபத்தின் அதிகரிப்பே காரணம். தாதுக்களை ஊட்டப் படுத்துவதற்காக நாம் உணவை உண்கிறோம், மேலும் உணவை மாற்றுவதன் மூலம், தோஷங்களின் சமநிலையை மாற்றலாம்.

ஆதாரம்: அலோக் குமார் எழுதிய நூல் — “புராதான ஹிந்து அறிவியல்” (Ancient Hindu Science)

போவர் கையெழுத்துப் பிரதி பிப்ரவரி 1890-ல் கிழக்கு துர்கெஸ்தானில் உள்ள குச்சாரில் (Kuchar in East Turkestan) — இப்போது சீனாவின் அமைதியற்ற உய்குர் முஸ்லிம் மாகாணமான சின்ஜியாங் பகுதியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இதை வாங்கிய நபரின் பெயரே இதற்கு இடப்பட்டது. இந்த கையெழுத்துப் பிரதி ஐந்து பகுதிகளைக் கொண்டுள்ளது. இதன் முதல் பகுதி பண்டைய இந்தியாவின் மருத்துவ அறிவை ஆவணப்படுத்துகிறது.
முதல் பகுதி மூன்று பிரிவுகளைக் கொண்டுள்ளது, இரண்டாவது பகுதி நவநிதாக கையெழுத்துப் பிரதி (Navnitaka manuscript) என்று அழைக்கப்படுகிறது. இது பல வகையான மருத்துவத்திற்கான சூத்திரங்களை விவரிக்கிறது. இது மூன்று மூலங்களிலிருந்து மருந்துகளை பரிந்துரைக்கிறது – விலங்கு பொருட்கள் (பால், தேன் போன்றவை), தாதுக்கள் மற்றும் உலோகங்கள் (உப்பு, தங்கம், ஈயம் போன்றவை) மற்றும் தாவர பொருட்கள் (மஞ்சள், கற்றாழை போன்றவை). இந்த கையெழுத்துப் பிரதியில் சரகர் மற்றும் சுஷ்ருதா சம்ஹிதாவிலிருந்து விரிவான மேற்கோள்கள் காட்டுவதால், இது இந்த நூல்களுக்குப் பிறகுதான் எழுதப்பட்டது என்பதைக் குறிக்கிறது. பழங்காலவியல் ரீதியாக, இந்த கையெழுத்துப் பிரதி கி.பி. 300 ஆம் ஆண்டுகளுக்கானதும் மற்றும் வேறொரு கையெழுத்துப் பிரதியின் நகலுமாகும். எனவே, சரகர் மற்றும் சுஷ்ருதாவிலிருந்து மேற்கோள் காட்டப்பட்ட பொருள் மிகவும் பழமையானது என்று வரலாற்றாசிரியர்கள் உறுதியாக கூறுகின்றனர்.

ஆதாரம்: P. குடும்பையாவின் நூலான “புராதன இந்திய மருத்துவம்” (Ancient Indian Medicine)

இந்திய தாவரங்கள் மற்றும் தாதுக்களின் மருத்துவ குணங்கள் மற்றும் பூர்வீக நோய்களை விவரிக்கும் ஒரு வரலாற்று சிறப்புமிக்க புத்தகத்தை கார்சியா டி ஓர்ட்டா (Garcia de Orta) எழுதினார் (1561-இல் வெளியிடப்பட்டது). டி ஓர்டாவின் யூத குடும்பம் வலுக்கட்டாயமாக கிறிஸ்தவத்திற்கு மாற்றப்பட்டது. ஆனால் அவர்கள் ரகசிய யூதர்கள் என்று சந்தேகிக்கப்பட்டது. போர்ச்சுகலில் நடந்த விசாரணை மதம் மாறிய யூதர்களை குறிவைத்தது. அவர் இந்தியாவுக்கு தப்பி வந்து, போர்த்துகீசிய வைஸ்ராயிடம் பணியாற்றினார். பின்னர், அவர் அகமதுநகர் சுல்தானின் அரசவை மருத்துவரானார்.
பின்னாளில் அவர் பிரபலமானார். போர்த்துகீசியர்கள் 1553 ஆம் ஆண்டில் அப்போதைய சிறிய தீவான பம்பாயை (நவீன பம்பாயை உள்ளடக்கிய 7 தீவுகளில் ஒன்று) குத்தகைக்கு கொடுத்தனர். அவரது குடும்பம் ரகசியமாக யூதர்களாகவே இருந்ததாகத் தோன்றியது. போர்த்துகீசிய விசாரணையால் அவரது சகோதரி கோவாவில் எரிக்கப்பட்டார். 1568 இல் அவர் இறந்த பிறகு அவர் குற்றவாளி எனத் தீர்ப்பளிக்கப்பட்டார் – அவரது உடல் தோண்டி எடுக்கப்பட்டு எரிக்கப்பட்டது. பின்னர் போர்த்துகீசியர்கள் டி ஓர்டாவை ஒரு ஹீரோவாகப் பாராட்டினர்.
கார்சியா டி ஓர்ட்டா, கேலன் & அவிசென்னாவின் (Galen & Avicenna) கிரேக்க-அரபு மருத்துவப் பள்ளியில் படித்த பின்னணியைக் கொண்டிருந்தார். இந்தியாவில் அவரது புத்தகத்தில் சில ஆயுர்வேத பயிற்சியாளர்கள் இடம்பெற்றிருந்தாலும், அவர் முஸ்லிம் மருத்துவர்களுடனும் அதிகம் தொடர்பு கொண்டிருந்தார். மேலும், அவரது படைப்புகள் இந்தியாவின் பிற பாரம்பரிய மருத்துவ நடைமுறைகள் பற்றி கவனத்தை ஈர்த்தன — இதான் காரணமாக இந்திய முஸ்லிம் மருத்துவர்களால் யுனானி (கிரேக்க) பள்ளி, கிரேக்க-அரபு மருத்துவத்தை, இந்திய நிலைமைகளுக்கு ஏற்ப மாற்றியமைத்து உருவாக்கியது.
இது லிஸ்பனில் உள்ள டி ஓர்டாவின் சிலையின் படம். அவரது கையில் உள்ள மூலிகைகளைக் கவனியுங்கள்.

ஆதாரம்: ஜோநாதன் கில் ஹாரிஸ் (Jonathan Gil Haris) எழுதிய “முதல் ஃபிராங்கிஸ்” (The First Firangis) என்ற நூல்

திரிபலா என்றால் மூன்று பழங்கள் என்று பொருள், ஏனெனில் அதில் 3 பொருட்கள் உள்ளன. அவை ஆம்லா, ஹரிடகி மற்றும் பிபிடகி (நெல்லிக்காய், கடுக்காய் மற்றும் தான்றிக்காய்). அரேபியர்கள் இதே போன்ற ஒலிக்கும் பெயரைப் பயன்படுத்தினர். அதே நேரத்தில் சீனர்கள் அதை ‘சாங்-டெங்’ என்று மொழிபெயர்த்தனர், அதாவது மூன்று மூலிகைகள்.
ஆயுர்வேத அறிவு மிக ஆரம்பத்திலேயே மற்ற நாடுகளுக்குச் சென்றது. கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டில் ரோமானியர்கள் இந்திய மருந்துகள் மிகவும் சக்திவாய்ந்தவை என்று கூறினர். சிறந்த அரபு தத்துவஞானிகள் – அல் தபரி (Al Tabari 783-858), அல் கிண்டி (Al Kindi 800-870), அல் பிருனி (Al Biruni 973-1050) மற்றும் அல் அண்டலுசி (Al Andalusi 1070) ஆகியோர் இந்திய மருத்துவ அறிஞர்களின் படைப்புகளைக் குறிப்பிடுகின்றனர், குறிப்பாக சரகருடையது. அல் கிண்டியின் புத்தகத்தின் பகுப்பாய்வில் உள்ள மெட்டீரியா மெடிகாவில் (materia medica) கிட்டத்தட்ட 13% இந்திய வகையைச் சேர்ந்தவை என்பதைக் குறிக்கிறது. சிமியாவோ (Simiao) சீன மொழியில், மருத்துவரின் ஹிப்போகிரடிக் சத்தியத்திற்கு (Hippocratic Oath) சமமான உறுதிமொழி எழுதினார். (சரகரும் தனது சொந்த பதிப்பை செய்தார்!). புத்தருக்கு மருத்துவர் என்று கூறப்படும் ஜீவகாவின் (Jivaka) படைப்பை அவர் மேற்கோள் காட்டுகிறார். ஒரு காட்டில் பயனற்ற தாவரங்களைக் கண்டுபிடிக்க ஜீவகாவிடம் அவரது குரு கேட்டபோது, அவர் மனம் உடைந்து வெறுங்கையுடன் திரும்பி வந்து, மருத்துவ மதிப்பு இல்லாத ஒரு தாவரத்தையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை என்று கூறினார்.
‘ஹார்டஸ் மலபாரிகஸ்’ (Hortus Malabaricus – மலபாரின் தோட்டம்) என்ற புத்தகம் தென்னிந்தியாவின் மருத்துவ தாவரங்களைப் பற்றியது. இது 742 தாவரங்களின் விளக்கங்கள் மற்றும் விளக்கப்படங்களைக் கொண்டு 30 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தொகுக்கப்பட்டு ஆம்ஸ்டர்டாமில் (Amsterdam) (1678–1693) வெளியிடப்பட்ட து. இது டச்சு மலபாரின் ஆளுநரான ஹென்ட்ரிக் வான் ரீட் (Governor of Dutch Malabar, Hendrik van Rheede) என்பவரால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது மற்றும் கேரளாவைச் சேர்ந்த ஆயுர்வேத மருத்துவர் இட்டி அச்சுதெமின்(Itty Achudem) பணியை பெரிதும் நம்பியிருந்தது. படம்
இந்த படம், www.rcseng.ac.uk இல் உள்ள ‘ஹார்டஸ் மலபாரிகஸ்’ இலிருந்து ஒரு பக்கத்தைக் காட்டுகிறது.

ஆதாரம்: அலோக் குமார் எழுதிய நூல் — “புராதன ஹிந்து அறிவியல்” (Ancient Hindu Science) மற்றும் கோரைன் ஹோகன் (Corinne Hogan) www.rcseng.ac.uk

பஞ்சகர்மா என்பது ஐந்து செயல்களைக் குறிக்கிறது. சுஷ்ருதாவால் விவரிக்கப்பட்ட இது, உடல், மனம் மற்றும் உடல் உணர்வு நிலையை சுத்திகரித்து புத்துணர்ச்சியூட்டும் திட்டமாகும். அவை 1. வாமனம் (வாந்தி சிகிச்சை – therapeutic emesis) — தூண்டப்பட்ட வாந்தி, மேல் இரைப்பை மற்றும் சுவாசக் குழாயை சுத்தம் செய்ய உதவுகிறது. 2. விரேச்சனம் (சுத்திகரிப்பு பேதி – Purgation) — தூண்டப்பட்ட குடல் இயக்கம் கீழ் இரைப்பை பகுதியை சுத்தம் செய்கிறது. 3. வஸ்தி (கஷாயம் – Decoction Enema) —செரிமானப் பாதையை சுத்தம் செய்கிறது. 4. நாஸ்யா, நேதி கிரியா (Nasya, Neti Kriya) — மருந்துப் பொருட்களை மூக்கில் செலுத்தி சுவாசக் குழாய் மற்றும் சைனஸை சுத்தம் செய்ய உதவுகிறது. 5. ரக்தமோக்ஷம் (Raktamoksha) — ஊசிகள், கீறல்கள் அல்லது அட்டைப்பூச்சிகளைப் (leeches) பயன்படுத்தி இரத்தம் சுத்திகரிக்கப்படுகிறது அல்லது வெளியே எடுக்கப்படுகிறது.
இந்த சிகிச்சையானது கீல்வாதம், வாத நோய், சுவாசப் பிரச்சினைகள், இரைப்பை குடல் பிரச்சினைகள், உடல் பருமன், மாதவிடாய் பிரச்சினைகள் போன்ற பல கோளாறுகளுக்கு பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. ஒரு நபர் ஆரோக்கியமான வாழ்க்கை முறையைத் தொடங்க விரும்பும்போது இந்த செயல்முறை மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும்.

ஆதாரம்: ஹெல்த்.விகாஸ்பீடியா.in (health.vikaspedia.in)